127 Hours (2010)

Ο Παγκόσμιος Κινηματογράφος είχε πάντα την τάση να λατρεύει τις πραγματικές ιστορίες κυρίως λόγω του συγκινησιακου στοιχείου που σε αυτές περιπτώσεις πάντα δρά ώς καταλύτης στο να προσέρχεται ο κόσμος στις αίθουσες και να τις γεμίζει ασφυκτικά. Μέσα στη δεκαετία λοιπόν που πέρασε είδαμε να γυρίζονται εξαιρετικές ταινίες, άλλες βασιζόμενες στην βαρύτητας της προσωπικότητα του πρωταγωνιστή της εκάστοτε ιστορίας όπως για παράδειγμα το «Ali«, το «Aviator«, το «Pianist» και το «A Beautiful Mind«, άλλες βασιζόμενες στην πλούσια δράση και τα special effects όπως  το «Perfect Storm«, το «Saving Private Ryan«, το «Braveheart» και το «Titanic«, ενώ κάποιες θριάμβευσαν βοηθούμενες από το ταλέντο του σκηνοθέτη που αναλαμβανε να φέρει σε πέρας τα screenplays που είχε στα χέρια του, με τρανταχτά παραδείγματα  το «Catch me if you Can» του Steven Spielberg, το «Insider» του Michael Mann, το «Quiz Show» του Robert Redford αλλά κ το πιό πρόσφατο «Social Network» του David Fincher.

Λυπάμαι όμως που το λέω, το 127 Hours δεν ανήκει σε καμία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες, αλλά στην κατηγορία «χίλιες φορές καλύτερα να το διάβαζα σε τετρασέλιδο άρθρο στο Mens Health, από αυτό που έζησα βλέποντάς το!»

Ναί, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η ταινία μας αφηγείται την αληθινή ιστορία του «100% American hero» ορειβάτη Aron Ralston ο οποίος το 2003 εγκλωβίστηκε σε μία οροσειρά της Γιούτα ανάμεσα σε δύο πλαγιές κι ένα «βραχάκι» (καμία 500αριά κιλά πετρούλα μή φανταστείς…) που του πλάκωσε το δεξί χέρι με τον ίδιο, όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος της ταινίας, να βρίσκεται παγιδευμένος στο ίδιο μέρος για 127 Ωρίτσες με μόνη παρέα μία βιντεοκάμερα, τον κινέζικο σουγιά του κ 400ml νερό. Α, το 500άκιλο βοτσαλάκι ξέχασα! Το γεγονός ότι πρόκειται για πραγματική  (κ φυσικά συγκλονιστική) ιστορία, και κυρίως το ότι εγώ δεν ήξερα το τέλος όταν το έβλεπα, προσέθεσε απροσδόκητους πόντους στους τομείς της αγωνίας και του ενδιαφέροντος αναφορικά με την εξέλιξη του φίλμ… Είναι όμως το γεγονός της κατάρευσης ενός βράχου από μόνο του αρκετό για έναν σκηνοθετη, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο μέχρι το τέλος?

Όχι, Όχι και για όσους δεν το κατάλαβαν καλά Όχι. Ο Danny Boyle με σημαντικές ταινίες στο ενεργητικό του, όπως το πρωτοποριακό για την εποχή του «Trainspotting», αλλά και το ονειρεμένο «Slumdog Millionaire» (ναι, εμένα μου άρεσε, εσείς μπορείτε να λέτε ότι θέλετε…), στη συγκεκριμένη του προσπάθεια δυστυχώς για αυτόν (αλλά και για εμένα που το είδα…) σημαδεύει «δοκάρι». Ωραία τα κατσοπρίνια της Γιούτα δε λέω, μπορεί να σου φανούν ακόμα ωραιότερα αν είσαι τύπος του βουνού, αλλά εγώ που είμαι της θάλασσας δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Και όταν αφήσουμε κατα μέρος τα μεγαλοπρεπή πλάνα με τις πέτρες (από πάνω, από κάτω, μέσα από το νερό, έξω από το νερό, από ελικόπτερο, μέσα από κάποιον άλλο βράχο κοκ…), και ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε με τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας, η λίστα δυστυχώς δεν έχει τελειωμό. Ενδεικτικά άναφέρω ότι το στόρυ αποδεικνύεται αδύναμο κ απόλυτα γραμμικό, τα διαρκή flash back του Franco στο παρελθόν θυμίζουν πιό πολύ το «The Doors» του Oliver «είμαι μίλια μακριά» Stone και συγκεκριμένα τα πανομοιοτυπα οράματα του Jim Morisson στην έρημο όσο εκείνος βρισκόταν υπό την επήρεια του αλκοόλ (κάνε κλίκ εδώ κ πες μου αν έχω άδικο…), ενώ το ότι είναι πραγματική ιστορία αποδεικνύεται στο τέλοs ακόμα ένα μείον για την ταινία, μιας κ λογικά αν ξέρεις από την αρχή πως τελειώνει, μετά το μισαωράκι που θα κρυώσουν τα ποπ κόρν κ θα χει πιεί κ μία κοκακολίτσα, είσαι πανέτοιμος για υπναλάκι σαββατοκύριακου (το βαρύ…). Άσε που δε βοηθάει καθόλου και αυτός ο Βράχος! Με λίγα λόγια. Το φίλμ είναι αφόρητα αργό κ σου προκαλεί αν όχι νύστα, μία αμηχανία του στύλ «Ωραία, και τώρα???».

Περνώντας στις ερμηνείες, καλός είναι ο James Franco στο ρόλο του πρωταγωνιστή ορειβάτη, με μία κλιμακούμενη σε συναισθήματα ερμηνεία που στολίζεται περίτεχνα με ορισμένα εξαιρετικά ξεσπάσματα, αλλά οι ουσιαστικές πιθανότητες για διάκριση του σε οποιουδήποτε βραβεία είναι απειροελάχιστες ώς «μηδέν σλας κουλουρι σλας καμία», κυρίως λόγω του σοβαρού ανταγωνισμού. Επίσης πολύ καλός στο ρόλο του ο βράχος του οποίου η ερμηνεία κρίνεται στιβαρή κ χωρίς ίχνος ελαφρότητας. (κατάφωρη αδικία η μή επιλογή του για δεύτερο αντρικό…)

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Εξαιρετική η φωτογραφία της ταινίας (όπως πάντα σε ταινία του Boyle), η οποία όμως δεν αποδεικνύεται αρκετή για να διασώσει τη συνολική «επίγεύση» που αφήνει η ταινία.

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Στη σκηνή που τα κορίτσια καλούν τον πρωταγωνιστή σε ένα πάρτυ και του λένε ότι «το σπίτι είναι δίπλα σε έναν φουσκωτό Scooby Doo» υπάρχει ένα λάθος στο μοντάζ στα χέρια της δεξιάς κοπέλας τα οποία στη μία σκηνή είναι σταυρωμένα στη μέση της κ στην αμέσως επόμενη, είναι ελεύθερα κάτω. Για ταινία που θέλει να είναι (και είναι…) υποψήφια για Χρυσές Σφαίρες κ Οσκαρ αυτό το γεγονός από μόνο του είναι νομίζω απαράδεκτο.

ΜΟVIE TRIVIA: Ξέρατε ότι η κάμερα που χρησιμοποιεί ο Falco στην ταινία είναι αυτή που είχε κ ο Aron όταν εγκλωβίστηκε στα βράχια?

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Θα νυστάξετε. Και αυτό είναι δέσμευση.

Rating: 6 στα 10 αστεράκια για την δεύτερη απογοήτευση της λίστας των υποψηφιοτήτων για Χρυσή Σφαίρα Σεναρίου (υπάρχει πάντα και το «The Kids Are Alright»…)