Tron Legacy (2010)

Μετά από μία παρατεταμένη αποχή από τα κινηματογραφικά δρώμενα (για λόγους αποτοξίνωσης από τα Όσκαρ), χτες βράδυ είδα την πρώτη μου ταινία για το 2011. Οι προτάσεις ήταν πολλές αλλά καταλήξαμε στο «Tron Legacy» το οποίο και ήθελα πάση θυσία να δω, κυρίως λόγω του υπέροχου soundtrack των Daft Punk αλλά φυσικά και του υπέρτατου » Dude» Bridges.

Συμπέρασμα? Δοκάρι και άουτ.

Το πρώτο μέρος του Tron το είχα καιρό στον υπολογιστή μου, και μου πήρε τέσσερις φορές να το δω ολόκληρο. Λόγω των απαρχαιωμένων οπτικών εφέ της ταινίας ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να κάνω με την πρώτη. Το ξεκινούσα διαρκώς για να το σταματήσω για άγνωστου λόγους σχεδόν αμέσως. Όταν όμως τελικά το πήρα απόφαση και το τελείωσα, ήμουν ενθουσιασμένος! Η πρωτότυπη ταινία του 1982 έχει ένα δεμένο σενάριο, ο Jeff Bridges είναι σχεδόν παιδάκι και δεν είχε το μύθο του να τον βαραίνει, και τα εφέ ήταν ότι πιό προχωρημένο για μία εποχή όπου το Star Wars κυριολεκτικά κυριαρχούσε. Βέβαια, δύσκολα μπορείς να παρακολουθήσεις μία ταινία με γραμμικά εφέ που θυμίζουν εποχές DOS όπου για να νικήσεις τον κακό υπολογιστή αρκούσε να τον κερδίσεις σε αυτό το χαριτωμένο παιχνίδι (το οποίο στις μέρες μας φαντάζει το λιγότερο αστείο…), παρόλα αυτά η ταινία είχε κάτι να σου πεί. Είχε οραματιστεί την κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης, και τη μάχη που έπρεπε να δώσει ο άνθρωπος με τη μηχανή για να κυριαρχήσει στην ίδια του τη ζωή. Ε αυτός είναι και ο τομέας που υστερεί το «Legacy» σε σχέση με το πρωτότυπο «Tron». Γυρίστηκε μετά το «Matrix».

Εδώ θα πρέπει να κάνω μία παρένθεση και να αναφερθώ εν τάχει στην επίδραση που είχε η τριλογία του «Matrix» στην εξέλιξη των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Όπως ακριβώς το πρωτότυπο «Star Wars » του 1977 έγινε σημείο αναφοράς για όλες τις ταινίες του είδους που γυρίστηκαν μετά από αυτό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι αδερφοί Γουακόφσκυ, εθεσαν πολύ ψηλά τον πήχη μετά την υπερεπιτυχημένη τους σειρά ταινιών με πρωταγωνιστή τον «πολεμιστή των Μηχανών Neo«. Πρώτο και μεγαλύτερο θύμα για το 2010 δεν ήταν άλλο από το «Inception» και φυσικά δεύτερο το «Τron Legacy«

Ναι, τα CGI του είναι εκπληκτικά, η ψηφιοποίηση και μεταφορά του προσώπου του Bridges από τα νιάτα του είναι απόλυτα επιτυχημένη, οι σκηνές με τις κόντρες των δίτροχων πρωτοτύπων της Ducatti λειτουργούν καταλυτικά στην γοητεία που σου ασκεί η ταινία, το μινιμαλιστικό γαλάζιο σκηνικό είναι βγαλμένο κυριολεκτικά μέσα από comics, παρόλα αυτά η ταινία γυρίστηκε μετά το «Matrix» οπότε και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Οι μάχες με τον κεντρικό υπολογιστή, ξεκινάνε με μία ιδιαίτερη φλόγα στη συνέχεια όμως χάνεσαι στον χωρίς αρχή και τέλος κόσμο. Η μετατροπή των οχημάτων της πρωτότυπης ταινίας σε 3D είναι κυριολεκτικά πρωτοποριακή, παρόλα αυτά όσοι είχαν δει το πρώτο, δεν εισέπραξαν το κάτι παραπάνω. Η μυθοπλασία δεν προχώρησε, δεν μάθαμε κάτι που δεν ξέραμε από την πρώτη ταινία. Για μία τέτοια ταινία, συγνώμη αλλά ένα καλοφτιαγμένο περιβαλλον δεν είναι αρκετό.

Στο χαοτικό αυτό γαλάζιο σκηνικό με τους «πορτοκαλί κακούς» έρχονται να προστεθούν και οι ερμηνείες. Ναι, αγαπάμε Jeff, είμαστε διατεθειμένοι να δούμε όλες του τις ταινίες από το 1900 και μετά (και σε μία εβδομάδα μέσα σερί δεν έχουμε πρόβλημα…) αλλά παραδέξου το JEFF BAΡΙΟΣΟΥΝΑ! Πιό πολλή ώρα ποζάρει μπροστά στο φακό, κοιτάει από αριστερά στα δεξιά, μετά από κάτω πάνω, κοιτάει από το μπαλκόνι, ξανακοιτάει το γιο του, άντε κάνει και μία μαγκιά στο τέλος αλλά σε γενικές γραμμές «Νύστα βαριά». Η ταινία θα μπορούσε άνετα να διαρκεί αντί για δύο ωρίτσες και κάτι ψιλά, όχι παραπάνω από 90 λεπτά, βαριά βαριά 100! Οκ, είχε να δει καιρό το γιό του, ο γιός του μπήκε με όρεξη να κάνει τον κεντρικό υπολογιστή «Μύλο», αλλά η ταινία εξελίσεται πιό αργά και από Replay. Όλοι μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε λίγο ακόμα, σταματάνε, πέφτουν για ύπνο, και συνεχίζουν να μιλάνε με τον θεατή στο τέλος να μην καταλαβαίνει τί και γιατί βλέπει αυτό που βλέπει. Όλα ανακατεμένα και χωρίς καμία σεναριακή συνοχή. Ακόμα και όταν φτάνουμε στο τέλος, την Πόρτα Εξόδου δεν μπορούμε να την ξεχωρίσουμε από το υπόλοιπο σκηνικό (τί να πω, μπορεί όταν έφταναν στο τέλος να ξέμειναν από λεφτά!) Σε γενικές γραμμές η ταινία μοιάζει να έχει γυριστεί από τη Disney με μόνο σκοπό της προβολή της στο 3D και τίποτα παραπάνω. Βέβαια, η κόπια που είδα δεν ήταν για τη 3D μορφή, οπότε δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός, παρόλα αυτά η ένστασή μου δεν εντοπίζεται στα εφέ αλλά στο σενάριο που μοιάζει να είναι μία πρόχειρη και στα γρήγορα αντιγραφή του πρωτότυπου. Με τη διαφορά ότι τώρα ο Bridges πουλάει περισσότερο από ότι το παρελθόν. Στα συν της ταινίας το γεγονός ότι πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Joseph Kosinski ο οποίος όμως είχε κοτζαμάν Disney από πίσω του οπότε θα μπορούσε να προσπαθήσει για το κάτι παραπάνω. Ο Garrett Hedlund στο ρόλο του νεαρού «Sam Flynn» κυριολεκτικά αδιάφορος περνάει αλλά δεν ακουμπάει, μιας και τον ίδιο ρόλο του «πλούσιου επαναστάτη γιού που φέρνει τα πάνω κάτω», τον έχουμε δεί έτσι αναρίθμητες φορές τα τελευταία χρόνια. Η Olivia Wilde στο ρόλο της ρομποτίτσας συμμάχου του, σταθερά απίστευτο τεμάχιο (όπως πάντα…), αλλά δεν ήταν ανάγκη να δούμε την ταινία για να το καταλάβουμε, το ξέραμε και από το ρόλο της ώς «13» στο «House M.D.«.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος στους ηθικούς αυτουργούς, της ΜΗ συμμετοχής των Daft Punk στην πεντάδα για το Όσκαρ καλύτερης μουσικής (ναι, Derezzed εδώ, Derezzed και στη Blogovision και άμα λάχει ξαναγράφω και τρίτη φορά για το επικό αυτό OST!) και φυσικά απαράδεκτη και η επιδεικτική αγνόηση της ταινίας στον τομέα των οπτικών εφέ (ε όχι και καλύτερο το Harry Potter μην τρελαθούμε κιόλας!).

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Η ερμηνείες πάσχουν. Το ίδιο και το σενάριο. Ελπίζω αν πάει τελικά για τριλογία να μην το χάσουμε τελείως. Ο μύθος της ταινίας σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τέτοιας αντιμετώπισης.

ΜΟVIE TRIVIA: Ξέρατε ότι το φίλμ γυρίστηκε μέσα σε 68 μέρες (τρομερή ξεπέτα λέμε…) για να ακολουθήσει η παραγωγή των ειδικών του εφέ που διήρκεσε 68 ολόκληρες εβδομάδες?! Επίσης μόνο η καρνταρόμπα του φιλμ, κόστισε 13.000.000$! Θα μπορούσαν νομίζω να δώσουν κάτι παραπάνω και στους σεναριογράφους…

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Αξίζει το διωράκι ειδικά αν έχετε καλό ηχοσύστημα και οθόνη άνω των 40 ιντσών. Αν όχι προσπαθείστε να το δείτε στον κινηματογράφο! Συμπληρωμάτικά, θεωρώ ότι θα σας αρέσει περισσότερο βέβαια αν ΔΕΝ έχετε δεί το πρώτο «Tron».

Rating: Σορρυ Τζέφ, αλλά… 7 αστεράκια. Χωρίς εσένα και τους Daft Punk θα ζούσαμε δράματα, πίστεψέ με… 😀

Δε θα μπορούσα να μην ποστάρω το καλύτερο dance κομμάτι του 2010. Dereeeeeeeeeeeeeezzed!

Ακόμα περισσότερο χειροκρότημα στον ύμνο που ακούγεται όταν ο Σαμ μπαίνει στο μαγαζί με τα ηλεκτρονικά, το «Separate Ways» των «Journey«!

Μου θύμισε εποχές «Top Gun»!