Έρωτας στα χρόνια του #Debtocracy

Πριν από λίγες μέρες ένα αναπάντεχο φαινόμενο, κατάφερε εν μέσω απεργίας των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ να πολώσει (πάλι) τους Έλληνες. Όχι δεν ήταν κάποιο ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναικού. Ούτε κάποια διαμάχη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Ήταν κάτι πιό απλό και αν μη τι άλλο πρωτότυπο. Και το όνομά αυτού: «Debtocracy».

Το «Debtocracy» το πρώτο online ντοκιμαντέρ που χρηματοδοτήθηκε απευθείας από πολίτες, είναι πνευματικό τέκνο των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου (Infowars) και Κατερίνας Κιτίδη (tvxs.gr) και αποτελεί αναμφισβήτητα το πιό πρωτότυπο τηλεοπτικό φαινόμενο της Ελληνικής internetικής πραγματικότητας. Αν δεν το έχεις δεί, πάτα το Play, αξίζει χωρίς δεύτερη συζήτηση το χρόνο.

Η αλήθεια είναι ότι πριν ακόμα τη δημοσιοποίησή του, το ντοκυμαντέρ είχε καταφέρει και είχε δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από το περιεχόμενό του. Τα λεφτά που ήταν απαραίτητα για την παραγωγή του είχαν μαζευτεί ταχύτατα (η αμεσότητα τoυ Ιnternet έκανε η αλήθεια είναι την ταχύτητα αυτη να μοιάζει μαγική), η δημοσιογραφική συνέπεια του Άρη Χατζηστεφάνου, εμπνευστή του όλου εγχειρήματος (η οποία έγινε τονώθηκε ακόμα περισσότερο μετά την εμβόλιμη απομάκρυνσή του από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ) άφηνε υποσχέσεις για κάτι αν μη τι άλλο επαναστατικό, και τέλος, όλοι περίμεναν, μέσα σε αυτή την παρατεταμένη αυτή περίοδο κρίσης  να ανακαλύψουν επιτέλους σε αυτή την προσπάθεια, την «Αλήθεια που όλες οι κυβερνήσεις τους έκρυβαν» (μαζί με τα «κακά Μέσα») για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, και τις πραγματικές διαστάσεις του Χρέους.

Το παρακολούθησα μαζί με πολλές χιλάδες Ελλήνων. Δύο φορές. Και προσωπικά, δε με έπεισε. Το λέω εξαρχής για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Δεν θα επικαλεστώ ούτε τις σπουδές μου στα Οικονομικά, ούτε το επάγγελμα μου και την καθημερινή τριβή που μου προσφέρει με το αντικείμενο. Απλά δε με έπεισε. Δε θα μείνω στη σαφή πολιτική τοποθέτηση η οποία η αλήθεια είναι με ξένισε, αν όχι με ενόχλησε. Ούτε στους (ατυχείς για μένα) παραλληλισμούς με πρόσωπα, καταστάσεις και χώρες. Γιατί στο «Debtocracy» συνειδητοποιείς ότι «τρίτος δρόμος δεν υπάρχει» μιας και πλέον  το δίλημμα «Τσουκάλια ή Ελικόπτερα» είναι μονόδρομος. Είτε θα γίνουμε Αργεντινή είτε Ισημερινός. Τίποτε άλλο. Το ότι το «Ας στρωθούμε στη δουλειά» λείπει από το ντοκιμαντέρ, δεν το βρήκα καθόλου τιμητικό για το συνολικό αποτέλεσμα. Η εύκολη λαϊκίστικη εικόνα όπου ο «Κακόμοιρος ο Έλληνας διώκεται από τους πάντες και ας είναι δουλευταράς αλλά και γαμώ τα παιδιά» εμένα μου προκαλεί πλέον θλίψη και όχι συμπάθεια. Επίσης δεν υπέγραψα το petition για τη «δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους» (εδώ) μιας και ακόμα περιμένω τα αποτελέσματα του τελευταίου petition που συνυπέγραψα για την «Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα» (εδώ).

Από τη μέρα που δημοσιοποιήθηκε το «Debtocracy» έχω διαβάσει αρκετά κείμενα, από τα οποία έχω ξεχωρίσει έξι τα οποία και θεωρώ άξια ανάγνωσης.

1. Το κείμενο του Πιτσιρίκου από το Blog του με τίτλο «Ποιός φοβάται το Debtocracy»

2. To κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου στο The Press Project με τίτλο «Περί Debtocracy»

3. Tο FAQ που δημοσιεύει πάλι το Τhe Press Project με τίτλο «Frequently Asked Questions, Not so Frequently Answered»

4. To κείμενο του Άρη Δημοκίδη από τη Lifo με τίτλο «Τι ζόρι τραβάτε με όσους δεν πείστηκαν απ’ το #Debtocracy (και γιατί;)»

5. Το κείμενο του Techie Chan για το «Τί σημαίνει Στάση Πληρωμών»

6. Το κείμενο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου από το Yupi με τίτλο «Debtocracy: Ένα Review»

Βάζοντας ως σημείο αφετηρίας τα κείμενα αυτά, δε θα ασχοληθώ με την καθαυτή επιχειρηματολογία του «Debtocracy» (η οποία επαφίεται καθαρά στην κριτική ικανότητα του καθενός από εμάς) όσο σε ένα άλλο θέμα το οποίο έφερε στην επιφάνεια. Μετά την προβολή του, ένα από τα κύρια προβλήματα που δημιούργησε σε μένα το ντοκιμαντέρ, είναι η έλλειψη διάθεσης κριτικής από τους δημιουργούς και τους «υποστηρικτές» του (η χρήση των εισαγωγικών κάθε άλλο παρά τυχαία είναι).

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή τη χώρα πρέπει να είμαστε πάντα διχασμένοι, όπως ο Μυθολογικός Ηρακλής, ανάμεσα στους δρόμους της Αρετής και της Κακίας. Όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε να ζούμε με διλήμματα. Ροκάς ή σκυλάς? Coca Cola ή Pepsi? Μύκονος ή Kουφονήσια? Ξανθιά ή μελαχροινή? Σούσι ή σουβλάκι? Πρωταθλητής ή αδικημένος δεύτερος? Τί πάει να πει σου αρέσει απλά το άθλημα. Όχι φίλε μου. Αν δεν είσαι ότι είμαι και εγώ, αν δεν έχεις ότι χρώμα έχω και εγώ, αν δεν υποστηρίζεις ότι υποστηρίζω και εγώ, αν δεν σκέφτεσαι ότι (και όπως) σκέφτομαι και εγώ είσαι απλά και χωρίς δεύτερη συζήτηση Μαλάκας. Έτσι και με το Debtocracy. Μέσα σε ένα βράδυ (στο twitter η αντίστοιχη διάρκεια ήταν μόλις λίγα λεπτά) ολόκληρη η χώρα διχοτομήθηκε στα δύο.

«Σου άρεσε το Debtocracy»? Η απάντηση είναι είτε Ναι είτε Όχι. Θα πρέπει να είσαι είτε υποστηρικτής είτε πολέμιος. Θα πρέπει να είσαι είτε ανοιχτόμυαλος αριστερός προοδευτικός άνθρωπος είτε παπαγαλάκι της δεξιάς. Θα πρέπει να είσαι είτε πολιτισμένος τεχνοκράτης γιάπης που βλέπει ψύχραιμα και με κριτική ματιά το όλο εγχείρημα είτε κολλημένος αριστερός χίπις. Θα πρέπει να είσαι είτε Σύριζα είτε Λαός. Θα πρέπει να είσαι είτε Καλός είτε Κακός. Ναι. Και όμως μιλάμε ακόμα για ένα ντοκιμαντέρ…

Πριν από λίγο καιρό και με αφορμή τα επεισόδια στο γήπεδο Καραισκάκη είχα γράψει ένα κείμενο για τους Ισόβια Αδικημένους Πρασινοκόκκινους Πρωταθλητές. Όταν το πόσταρα στο Facebook ένας φίλος μου, και μετά από ένα σχόλιο μου για την ομάδα του, μου είπε την εξής ατάκα: «Vasilako μείνε στις ταινίες σου, και άσε το ποδόσφαιρο (μπάσκετ, χόκεϊ επί χόρτου…) σε εμάς που ξέρουμε». Ναι, το Blog ασχολείται κυρίως με τον κινηματογράφο. Άρα (και λογικό μου ακούγεται) δεν έχω κανένα δικαίωμα να εκφράσω την οποιαδήποτε άποψη για οτιδήποτε άλλο εκτός από τον κινηματογράφο όπου μου επιτρέπεται (ακόμα…) να μιλάω (άραγε από ποιόν…). Τί πάει να πει «έχω άποψη». Nop! Λάθος κάνω! Δεν έχω άποψη. Απλά είμαι «θολωμένος «και «δεν ξέρω ποιά είναι η αλήθεια», και «περιμένω κάποιον να με πάρει από το χέρι να μου δείξει που πρέπει να πάω, πως πρέπει να σκεφτώ, πως πρέπει να δράσω». Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχω δικαίωμα στο λόγο. Γιατί? Μα γιατί η αλήθεια μου δεν ταυτίζεται με την αλήθεια αυτού που με διαβάζει, αυτού με τον οποίο συνομιλώ αυτού με τον οποίο βρισκόμαστε κάθε μέρα στη δουλειά, αυτού με τον οποίο μένουμε στην ίδια χώρα. Άρα? Άρα είμαι άσχετος, εγκάθετος, κολλημένος, προβοκάτορας, παπαγαλάκι, πιόνι της εξουσίας, διορισμένος εκπρόσωπος της αστικής τάξης, βλάκας, κάφρος, φασίστας, χούλιγκαν της δεξιάς, ξεχασμένος μαρξιστής που έχασε το τραίνο της πραγματικότητας, κουμούνι, ξεπλένης, χίπης στα Μάταλα και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς.

Και ολα αυτά γιατί? Γιατί απλά, δεν έχουμε την ίδια άποψη. Γιατί δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο. Γιατί δεν έχουμε όλοι τα ίδια βιώματα, την ίδια μόρφωση, τα ίδια επικοινωνιακά χαρίσματα. Γιατί εγώ μένω στην Κρήτη και εσύ στην Αθήνα. Γιατί εγώ για να πάω στην παραλία θέλω πέντε λεπτά και εσύ δύο ώρες. Γιατί εγώ για να έρθει ένα θέατρο στην πόλη μου μπορεί και να περάσουν έξι μήνες, εσύ μπορείς να βλέπεις άλλη παράσταση κάθε βράδυ για το υπόλοιπο της ζωής σου. Γιατί εγώ είμαι τύπος της θάλασσας και συ του βουνού. Γιατί πολύ απλά διαφέρουμε. Και αυτό είναι απολύτως θεμιτό.

Για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να κάνουμε κάποια βήματα μπροστά, αν όχι οικονομικής ή πλουτοπαραγωγικής προόδου, αλλά καθαρά επικοινωνιακής, θεωρώ ότι το δυνατόν συντομότερα, θα πρέπει να βρούμε ένα τρόπο και να μάθουμε πως να γίνουμε καλοί ακροατές. Χωρίς φωνές, χωρίς εξάρσεις, χωρίς προσβολές και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Να μάθουμε απλά να ακούμε. Να μάθουμε ότι εκτός από εμάς, σε αυτόν τον κόσμο, συνυπάρχουμε και με άλλους ανθρώπους οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με εμάς. Να μη σου πω ότι ποτέ δε θα έχουν τις ίδιες απόψεις με εμάς. Αυτό το είχαν καταλάβει καλά οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι τους οποίους συχνά πυκνά επικαλούμαστε δυστυχώς μόνο για να επιβεβαιώσουμε μία ανούσια ανωτερότητά μας έναντι των «Κακών Ξένων», οι οποίοι θεμελίωσαν έννοιες όπως η Δημοκρατία και η Ελευθερία του Λόγου. Τώρα αν κάπου χάσαμε το δρόμο, είναι καιρός να αναλάβουμε επιτέλους και τις δικές μας ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Εκτός και αν δεν έχουμε καμία ευθύνη για αυτό που όλοι βιώνουμε καθημερινά, αλλά (πάλι) «πέσαμε θύματα» οπότε και κάθε σοβαρή επιχειρηματολογία καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Η πραγματική νίκη του Debtocracy είναι το ότι σου δίνει ακόμα μία οπτική και μία άποψη που έχει συγκεκριμένη επιχειρηματολογία και λογική. Μία άποψη ξεκάθαρης πολιτικής τοποθέτησης, μία άποψη διαφορετική, μία άποψη που θα πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους η ανάγκη να ακουστεί, η ανάγκη να υπάρχει. Επίσης είναι μία άποψη για τη σημερινή πραγματικότητα την οποία σίγουρα δε θα ακούσεις σε κανένα από τα mainstream Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Δε θα το δεις να παίζει στο Mega(mou) δε θα το δεις το πρωί στον Αυτιά (παναγία και χριστέ βοήθα) δεν θα το δεις να παίζει στην ΕΤ1. Και αν το δεις, σε παρακαλώ να μου το μεταφέρεις, διότι έχω να δω ειδήσεις πάνω από δύο χρόνια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ενημερώνομαι. Απλά τα τελευταία χρόνια έχω εξοικειωθεί περισσότερο με την έννοια της «προσωπικής ανάγνωσης της είδησης» παρά με το «περίτεχνο ετοιμοπαράδοτο τηλεοπτικό σερβίρισμα» αυτής. Παρόλα αυτά ασχολήθηκα και το είδα. Δεν έμαθα κάτι καινούριο. Έμαθα όμως να ακούω λίγο καλύτερα. Και για αυτό μου άρεσε.

Πως θα βγούμε από τη σημερινή κατάσταση? Δεν το ξέρω. Ούτε και το «Debtocracy» το ξέρει βέβαια. Σίγουρα θα χρειαστούν (κι άλλες) θυσίες. Θα χρειαστεί όμως και περισσότερη δουλειά. Και ακόμα περισσότερη ομόνοια και φυσικά σεβασμός στο συνάνθρωπό μας. Και διαφορετική άποψη να έχουμε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον μας είναι κοινό, οπότε δεν υπάρχει λόγος για τόση ένταση με κάθε ευκαιρία.

Α και καλοκαίρι έρχεται. Ένας Έρωτας σίγουρα θα σε  κάνει να σταματήσεις να ασχολείσαι τόσο πολύ με ένα ντοκιμαντέρ. Και εσένα, και εμένα, και όλους. Λεφτά μπορεί να μην υπάρχουν, μαζί μπορεί να μην τα φάγαμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και δε σταματάει σε μεμονωμένες στιγμές.

Υγεία και καλή συνέχεια σε όλους.