Album Νο18 for 2012 Alanis Morissette «Havoc and Bright Lights»

Ειλικρινά πίστευα ότι μετά το «You Learn» και το «Isn’t it Ironic, dont you think» ο ΘΕΟΣ του Kevin Smith στο Dogma είχε αποσυρθεί στο «it’s so fluffy i m gonna die» συννεφάκι του και μας κοιτούσε με μία γλυκιά νοσταλγία αλλά και ένα πλατύ χαμόγελο. Μέχρι τη στιγμή που άκουσα το τελευταίο της δισκάκι και είδα ότι η Alanis, όσα χρόνια και αν περάσουν, ποτέ δε μας αφήσει χωρίς ολοκαίνουρια, φρέσκα, πολύχρωμα ακούσματα. Είναι το μέταλλο της φωνής της που μέχρι και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά από την πρώτη μας συνάντηση, μου είναι ακόμα απίστευτα οικείο, είναι οι μουσικές της που δεν μένουν ποτέ στάσιμες, δε γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω καλά όμως, και το παραδέχομαι, μου το έμαθε η Αλάνις, είναι πως: What it all comes down to ιs that everything’s gonna be fine, fine, fine, cause I’ve got one hand in my pocket and the other one is giving a high five.

Αlanis, thank you for the music και τσάκω μιά θέση στην εικοσάδα. Και να ξες, για κάποιους από εμάς, ήσουν είσαι και θα παραμένεις ΘΕΑΡΑ.