Οne Day (2011)

«Μια ταινία μάθημα ζωής… πoυ απo μία και μoνo αιφνιδιαστική στιγμή της, αναλoγίζεται o καθένας την αληθινή φιλία, την αγάπη, τις επιλoγές, την ίδια την μoίρα! Η ζωή ειναι ενα θαύμα και παράλληλα ενα μεγάλo αστείo… πoυ διαρκεί μoνo 24 ώρες…

μια μoνo μέρα.

Κάπoιoι ειναι γραφτo τoυς να την ζήσoυν στo έπακρo, ενώ άλλoι πoλύ πoλύ λιγoτερo. Σημασια oμως έχει τι δίνει και τι παίρνει
o καθένας… και πoλύ περίσσoτερo τι καλo μπoρεί ν’αφήσει πίσω τoυ φεύγoντας!

Με πoλυ* (*με δύο λάμδα και ήτα φίλε αλλά we get the spirit…) αγάπη πάντα.»

Αυτά ακριβώς τα λόγια (και αυτόν ακριβώς τον αριθμό από τελίτσες…) χρησιμοποίησε ο φίλος πλέον HARRYPOPPER στο κλείσιμο της ταινίας που διαφημίστηκε (ίσως όχι άδικα) ώς η πιό ρομαντική και δακρύβρεχτη ιστορία για το 2011. To Οne Day αφηγείται την ιστορία δύο νέων πάνω σε μία ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα. Την αποτύπωση μίας και μόνο ημέρας κάθε έτους και συγκεκριμένα της 15ης Ιουλίου σε ένα φάσμα χρόνου που φτάνει τα είκοσι χρόνια στο παρελθόν. Η Εμμα και ο Ντεξτερ γνωρίζονται για πρώτη φορά τη μέρα της αποφοίτησής τους από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (Λιτούλι, μας λείπεις ρε!) στις 15 Ιουλίου του 1991 και κάνουν τη συμφωνία να παραμείνουν φίλοι έπειτα από μία αποτυχημένη ερωτική προσπάθεια. Η Έμμα, ως φτωχή, άτυχη και άσκημη σερβιτόρα σε μεξικάνικο εστιατόρια ζεί για πολλά χρόνια έναν κρυφό και ανεκπλήρωτο έρωτα για τον φίλο της, τη στιγμή που αυτός κάνει τη ζωή του, υπολογίζοντάς την μόνο ως το ψυχολογικό του αποκούμπι. Με το πέρασμα όμως του καιρού, οι καταστάσεις σιγά σιγά αντιστρέφονται και ο Ντέξτερ έρχεται όλο και πιό κοντά στη φίλη του, η οποία όμως την κρίσιμη στιγμή, εκφράζει διαφορετική άποψη για τη διαμορφωθείσα σχέση τους. Και τότε τα πράγματα παίρνουν έναν εντελώς αλλοπρόσαλλο δρόμο.

Ομολογώ ότι δεν είχα ξανακούσει το όνομα της Lone Sherfig, η οποία ομολογουμένως χτίζει μία όμορφη ταινία πάνω κυρίως στις διαρκείς μεταμορφώσεις των δύο πρωταγωνιστών οι οποίοι ζουν το παραμύθι του ασκημόπαππου που έγινε κύκνος από τις δύο εντελώς διαφορετικές πλευρές. Η Anne Hathaway πιό άσκημη από ποτέ (ναι, και όμως είναι αλήθεια) με φρύδι φοινικόδασος στο Βάι και ενδυματολογικές επιλογές που πάντα κλείνουν με ένα σετ μαύρες Doc Martins και άσπρη κάλτσα, δίνει την ακριβή εικόνα τουρίστριας στα Μάλια την εποχή που ο Στάθης Ψάλτης σήκωνε τα μανίκια από τα σακάκια των κουστουμιών του, τη στιγμή που ο Jim Sturgess είναι η πραγματική αποκάλυψη της ταινίας στο ρόλο του εγωπαθή, ερωτύλου MC Hammer της Οξφόρδης ο οποίος μιά του κλέφτη δυό του κλέφτη χάνει το μπούσουλα και καταλήγει ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Υπέροχη όπως πάντα η Patricia Clarkson στο ρόλο της μητέρας που βλέπει το γιό της να καταστρέφεται ανήμπορη να βοηθήσει, και εξαιρετικός και ο Ken Stott τον οποίο πρωτοσυνάντησα φέτος στο «Toast» στο ρόλο του πατέρα του Ντέξτερ.

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Ομολογουμένως το πρωτότυπο σεναριακό εύρημα της διήγησης της ίδιας μέρας που διανύουμε για είκοσι χρόνια είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο το οποίο και εκμεταλλεύεται με μαεστρία στο έπακρο η σκηνοθέτιδα, στηριζόμενη φυσικά και στην εκπληκτική μεταμόρφωση των δύο πρωταγωνιστών της, ιδιαίτερα της Χάθαγουέη, η όψη της οποίας ειδικά στην αρχή της ταινίας είναι κυριολεκτικά παράξενη και αλλοιωμένη από αυτό που ο θεατής γνωρίζει και περιμένει να δει μπαίνοντας στην αίθουσα και έχοντας δεί μόνο την αφίσα της προβολής. Φυσικά η ταινία διαθέτει και αρκετές ανατροπές δείχνοντάς μας ότι πράγματα τα οποία σήμερα θεωρούμε ως αδιαπραγμάτευτα, στο πέρασμα του χρόνου φτάνουμε όχι μόνο στο σημείο να τα ξεπερνάμε αλλά και να αδυνατούμε να συλλάβουμε πως είναι δυνατόν να τα υποστηρίζαμε με τόσο σθένος στα χρόνια που πέρασαν. Εναλλακτικό soundrack φυσικά δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το «πιό Ελληνικό δε γίνεται» τραγούδι του Νotis που αναφέρει ρητά στους στίχους του «Δως μου ένα δάνειο ζωής δυό μήνες ευτυχία και βάλε επιτόκιο δυό χρόνια δυστυχία». Αν κάνεις τις πράξεις η ταινία αφηγείται Αυτό. Μα ακριβώς όμως!

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Παρά το εξαιρετικό σενάριο, η ταινία δεν κάνει το μεγάλο μπαμ. Αν και έχει πολύ ομαλή ροή και ορισμένα πολύ καλοφτιαγμένα μέρη, νομίζω ότι στο τέλος κάτι χάνεται στη γενική της εικόνα. Με λίγα λόγια «Notebook» δεν είναι (όχι ότι το έχω δει, αλλά μου το είπαν άνθρωποι που εμπιστεύομαι και τους πιστεύω!). Δεν ξέρω δε αν είναι μόνο δικιά μου εντύπωση αλλά χρειάστηκε να τη δω και δεύτερη φορά για να εκτιμήσω το γενικό σύνολο. Την πρώτη φορά το όλο αποτέλεσμα μου φάνηκε «Υπερμέτριο». Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι είχα μιά εικόνα για το πώς θα τελείωνε σχεδόν από την αρχή. Δεν ξέρω. Πρέπει να κόψω το CSI μου φαίνεται, μου χει καταστρέψει το σύνολο της απόλαυσης του καθαρόαιμου Hopeless Romantic Cinema.

ΜΟVIE TRIVIA: Στη σκηνή που η Ανν βουτάει γυμνή στην πισίνα, πολλοί ένοικοι του ξενοδοχείου κατάφεραν να τραβήξουν με τα κινητά τους φωτογραφίες, οι οποίες όμως δεν κυκλοφόρησαν ΠΟΤΕ στο internet οδηγώντας τη Χάθαγουέη στο σημείο να ευχαριστήσει δημόσια τους ενοίκους του ξενοδοχείου για τη διακριτικότητά τους. Ηλίθιοι άνθρωποι…

ATAKA ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ: I Love you Dexter, I just dont like you anymore…

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Η απόλυτη ταινία για ζευγάρια για το 2011. Επίσης είναι εξαιρετική και για πρώτο ραντεβού οπότε όσοι νεοενδιαφερόμενοι, σπεύσατε!

Rating: Εγώ δεν έκλαψα, πιστεύω όμως ότι οι έξι στους δέκα που θα τη δουν όλο και σε κάποιο σημείο της θα τα μπήξουν. Μίνιμουμ!