The Social Network (2010)

Τελικά, τί κάνεις όταν θέλεις να γίνει αναγνωρίσιμος σε ένα πανεπιστήμιο που κανείς δεν σου δίνει σημασία? Μάλλον προσπαθείς (και αν είσαι πολύ καλός, τυχερός κ λιγουλάκι αδίστακτος τελικά καταφέρνεις) να δημιουργήσεις ένα καινοτόμο προιόν που θα σε κάνει πλούσιο κ διάσημο σε χρόνο ρεκόρ, ώστε να τους το τρίψεις στα μούτρα. Και αν ακόμα και ο έρωτας της ζωής σου σε απορρίψει (κυρίως βέβαια επειδή είσαι αχώνευτος, αλλά δεν έχει να κάνει…) και εσύ θέλεις σαν τρελός να την κάνεις να επιστρέψει σε σένα, τότε πολύ απλά, γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα!

Και δεν ξέρω αν πράγματι το κίνητρο του Μark Zuckerberg ήταν κάποιο από τα παραπάνω, το πνευματικό του τέκνο όμως που ακούει στο όνομα «Facebook» είναι με απόλυτη βεβαιότητα το πλέον επιτυχημένο τεχνολογικό προιόν όλων των εποχών.

Ομολογώ ότι σκεφτόμουν για πολύ καιρό να γράψω κάτι για το «Social Network». Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό όταν σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο «ημίθεος» David Fincher (ναι, είμαι προκατειλημένος υπέρ του άρα όχι, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός), κ όταν έχουμε να κάνουμε με μία από τις πέντε καλύτερες ταινίες για τη χρονιά που μας πέρασε?

Με το ξεκίνημα της μυθοπλασίας, ένας εγωπαθής κ στα όρια του αντιπαθητικού Zuckerberg χωρίζει (για την ακρίβεια «χωρίζεται…) από την κοπέλα του για να έχουμε στη δεύτερη μόλις σκηνή, αυτόν απευθυνόμενος στον κολλητό του να ομολογεί: «I Need You«. Όταν δε παίρνει την απάντηση «I am here for you», αυτός κατά έναν τρόπο «διορθώνει» λέγοντας «Νο, i dont need you, i need the algorithm you use for Chess Players«. Αυτές είναι οι λέξεις σηματοδοτούν την αλλαγή στον τρόπο επικοινωνίας ολόκληρης της ανθρωπότητας κ κυρίως σκιαγραφούν απόλυτα το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Ο Φιντσερ σε αυτή την άρτια (σε όλους τους τομείς) κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «The Accidental Billionaires» του Ben Mezrich, χειρίζεται μαεστρικά ένα σενάριο «κομψοτέχνημα», προιόν ενός από τους καλύτερους συγγραφείς του Hollywood, του Aaron Sorkin (συγγραφέα του επικού «West Wing») και το οποιο χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη. Παρακολουθούμε λοιπόν εναλλάξ δύο δικαστικές διαμάχες όπου ο ιδρυτής του «Facebook» βρίσκεται «απολογούμενος» (?) για τις πράξεις του, πράξεις που τον οδήγησαν στην ίδρυση κ λειτουργία του δημοφιλέστερου ιστότοπου από καταβολής internet. Η μαεστρική αυτή τοποθέτηση του θεατή από τον Fincher στη θέση του ενόρκου στα δύο δικαστήρια, και η παρακολούθηση από τόσο κοντά μίας τόσο «ιντριγκαδόρικης» ιστορίας, η οποία εμπλουτίζεται συνεχώς μέχρι και το τέλος της από αφηγήσεις γεγονότων τα οποία λίγο πολύ έχουν επηρεάσει τις ζωές όλων μας, δίνουν στην ταινία ρυθμό ξέφρενου «Rave Party«. Σε αυτό το σημείο πρέπει προφανώς να σταθούμε στις ερμηνείες τόσο του Jesse Eisenberg (ο οποίος πάει καρφί για το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου) όσο και των δεύτερων ρόλων της ταινίας, με τον κάθε έναν από αυτους να αφηγείται και τη δική του ξεχωριστή version αυτής της δαιδαλώδους υπόθεσης (της οποίας το «εξωδικαστικό αποτέλεσμα» δε μάθαμε ποτέ). Μην παραλείψουμε εδώ να βάλουμε ένα μεγάλο θαυμαστικό στον Justin Timberlake ο οποίος δείχνει μία ξεχωριστή ποιότητα (οκ ομολογώ πως δεν του τό χα…) ερμηνεύοντας με έναν απίστευτο δυναμισμό το ρόλο του ιδρυτή του Νapster «Σων Πάρκερ» παρά το γεγονός ότι την πρώτη φορά που είδα την ταινία ομολογώ ότι με ξένισε λίγο η παρουσία του την οποία έκρινα αχρείαστη κυρίως λόγω του «πολυφορεμένου» της δημόσιας εικόνας του τραγουδιστή (ο οποίος υπερ-εκτίθεται καθημερινά σε όλα τα μέσα του πλανήτη…) για μία τέτοια ταινία η οποία δίνει το βάρος περισσότερο στους χαρακτήρες και την πλοκή και λιγότερο στα τρανταχτά ονόματα των πρωταγωνιστών της. Μακάρι πάντως η Ακαδημία Κινηματογράφου να του το αναγνωρίσει δίνοντάς του και εκείνου μία υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματάκι (αχρείαστο νά ναι βρε αδερφέ…). Eπίσης μην ξεχάσω να δώσω κ ένα credit στο soundtrack του φίλμ το οποίο προσθέτει  extra πόντους στη συνολική αξιολόγηση της ταινίας.

To πραγματικό όμως προσόν της ταινίας είναι ότι στο τέλος, σε πείθει. Σε πείθει ότι όλα αυτά που είδες συνέβησαν στην πραγματικότητα. Σε πείθει ότι το Facebook ήταν μία κλεμμένη ιδέα. Σε πείθει ότι ο Ζuckerberg είναι ένα άτομο με χαρακτήρα επιπέδου «συνοικιακού τραμπούκου» ο οποίος εκμεταλεύεται τους πάντες, τρομοκρατεί χρησιμοποιώντας τη δύναμη που του δίνει η γνώση κ η τεχνολογία, κ συνομωτεί εναντίων των πάντων προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του. Και τέλος σε πείθει (καλά εδώ μπορεί η δραματουργία να υπερίσχυσε λίγο παραπάνω της λογικής…) ότι ακόμα κ αν τελικά κατάφερε και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, όντας ο δημιουργός κ καρπωτής της δόξας κ του χρήματος που έρχεται μαζί με το τεχνολογικο κ επικοινωνιακο «Big Bang» του 20ου αιώνα, και ότι ακόμα και αν κατάφερε τελικά να γίνει «the biggest thing on a campus that included nineteen Nobel Laureates, fifteen Pulitzer Prize winners, two future Olympians, and a movie star…» (όπου «movie star» δεν είναι άλλη από τη Natalie Portman, η οποία φοίτησε στο Harvard από το 1999-2003) τελικά ίσως να μην κατάφερε ποτέ να αποκτήσει αυτό που θα τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Γιατί, ποιός είναι αυτός που υποστηρίζει ότι τα λεφτά κ η διασημότητα φέρνουν την ευτυχία? (α… ΕΓΩ! 😀)

Βέβαια ο πραγματικός «Mr Facebook», μπορεί να δηλώνει με στόμφο ότι δέν είναι όπως τον παρουσιάζουν σε όλο το έργο, δηλαδή κυκλοθυμικός, αδίστακτος, με απίστευτες εμμονές και χάλια γούστο στα παπούτσια (το μισό φίλμ το βγάζει με παντόφλα κολυμβητηρίου κ λευκή καλτσα…) και ότι η ταινία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κακογραμμένο παραμύθι αφού τίποτα δε συνέβη στην πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται στο φίλμ, (δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερη έμφαση στο ουσιώδες για την εξέλιξη του story εισαγωγικό περιστατικό με το κορίτσι, υποστηρίζοντας ότι ουδέποτε υπήρξε),  από την άλλη όμως βρίσκω ότι το προωθητικό Poster της ταινίας τα λέει όλα:

«You Dont Get to 500 Ηundred Million Friends, without making A Few Enemies…»

ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΚΑΡ: Η ταινία είναι ά ψ ο γ η τόσο που κάποιες στιγμές, είναι σαν να τις ζείς στην πραγματικότητα! Στη σκηνή του Club, πιάνεις τον εαυτό σου κυριολεκτικά να σκύβει για να ακούσεις καλύτερα τις κουβέντες των πρωταγωνιστών, λες κ κάθεσαι κάπου δίπλα κ ο θόρυβος σε ενοχλεί, η σκηνή όπου ο Edwardo του λέει με σπασμένη φωνή «I was your Only Friend» σου δημιουργεί ένα κλίμα οίκτου για τον Zuckerberg, (πόσο ειρωνικό αλήθεια να είσαι ο ιδρυτής του Facebook και να μην έχεις παρα έναν φίλο…), ενώ εκτιμώ ότι το τέλος της ταινίας που μας δείχνει τον Jesse Eisenberg με ένα κενό βλέμμα να κάνει διαρκώς refresh κοιτάζοντας μηχανικά την οθόνη του laptop του, είναι από τα πιό εμπνευσμένα φινάλε που είδα τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο.

Eπίσης να θυμάστε ότι στην ερώτηση «τί είναι πιό cool» από ένα εκατομμύριο δολάρια, η σωστή απάντηση είναι ένα Δισ.εκατομμύριο δολαρια!

ΣΤΙΓΜΗ ΧΡΥΣΟΥ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟΥ: Ψάξε ψάξε δε θα με βρείς…

ΜΟVIE TRIVIA: Ξέρατε ότι το ρόλο των δίδυμων αδερφών Γουήκλβος, παίζει ένας μόνο ηθοποιός, με τη βοήθεια Special Effects!? (ούτε εγώ το ήξερα, το IMDB νά ναι καλά…)

ΔΕΙΤΕ ΤΗ: Μην το χάσεις με τίποτα. Αξίζει κάθε δευτερολεπτό.

Rating:   9 κ μισό, στα 10 αστεράκια για την καλύτερη ταινία του 2010.