Album Νο1 for 2012 «Born to Die» Προς υπεράσπιση της Lana Del Rey.

Φεβρουάριος 2012

Πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε (επιτέλους) το πολυαναμενόμενο και σίγουρα πολυδιαφημισμένο άλμπουμ της νεαρής Αμερικανίδας Ελίζαμπεθ Γκράντ, aka Lana Del Rey ξεσηκώνοντας από το πουθενά, κύματα οργής, απέχθειας και απίστευτης εμπάθειας από τους απανταχού μουσικόφιλους. Μέσα σε δέκα μόλις μέρες όλοι οι κριτικοί συμφώνησαν (πράγμα που φυσικά είναι από μόνο του είναι περίεργο). Το Rolling Stone το χαρακτήρισε «εντελώς χαζοβιόλικο» και τη Λάνα «απίστευτα λίγη και σίγουρα ανέτοιμη για δίσκο», δίνοντάς του 2 αστεράκια (το άριστα είναι στα 5), το Pitchfork του έδωσε λίγο πάνω από 3 με την ετικέτα «επαναλαμβανόμενο και με τεράστια έλλειψη σε ανθρώπινα συναισθήματα”, οι New York Times έκαναν λόγο για «ένα τέστ όπου όλες οι απαντήσεις είναι πανομοιότυπες κάνοντας τα 4λεπτα τραγούδια της να μοιάζουν τουλάχιστον διπλάσιας διάρκειας” ενώ ακόμα και ο μετριοπαθής New Yorker μετά από ένα τεράστιο κείμενο πέντε σελίδων χαρακτηρίζει το «Born to Die” «αργό, ανέμπνευστο και χωρίς ίχνος ρυθμού» κλείνοντας με το «It hard to imagine anything actually bothering Del Rey, especially Love”

Γιατί όμως τέτοια εμμονή και εμπάθεια για μία πρωτοεμφανιζόμενη (κατά κάποιο τρόπο πάντα…) τραγουδίστρια και κυρίως για ένα «Debut Album”?

Η αλήθεια είναι ότι η απίστευτα συμπαθής (σε όλους αρχικά) Λάνα, εμφανίστηκε στο μουσικό στερέωμα δίχως την παραμικρή προειδοποίηση κυριολεκτικά σαν μετεωρίτης, λίγο μετά το τέλος του καλοκαιριού το 2011 και κατάφερε μέσα σε ένα μόλις μήνα να γίνει ένα από τα meme της χρονιάς. Η νεαρή τραγουδίστρια με συμμάχους την παραμυθένια ομορφιά, την ιδιαίτερη φωνή, και το καθαρόαιμο underground τηλεοπτικό αποτέλεσμα του πρώτου της κλιπ με τίτλο «Video Games” είχαν κάνει το θαύμα τους. Δεν υπήρχε μέρα στο facebook που να μη συναντούσες τουλάχιστον ένα post του συγκεκριμένου τραγουδιού με δεκάδες likes και σχόλια θαυμασμού. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να διαβάζει περιοδικά ή εφημερίδες που να μη συνάντησε τουλάχιστον μια φορά το όνομά της με την ετικέτα «The Next Big Thing”. Δεν υπήρχε άντρας που να μην είχε προσέξει το απίστευτό της πρόσωπο και γυναίκα να μη χαζέψει με το απαράμιλλο στυλ της. Το «Video Games” κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ξεπέρασε τις 20.000.000 προβολές στο YouTube και το 2012 έμοιαζε να είναι η χρονιά της και μάλιστα δια περιπάτου.

Μέχρις ότου έσκασαν τα δυσάρεστα νέα.

H Lana Del Rey ΔΕΝ HTAN η Lana Del Rey, αλλά η Lizzy Grant. Όχι λοιπόν, αυτή ΔΕΝ ΗΤΑΝ η πρώτη φορά που η αθώα ΝεοΥορκέζα είχε προσπαθήσει να εισχωρήσει στη μουσική βιομηχανία, μιας και με τηλεοπτικές αποδείξεις πλέον, είχε επιχειρήσει κάτι παραπλήσιο και στο παρελθόν με διαφορετικό πρόσωπο, διαφορετική φωνή και φυσικά όχι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ναι, η ομορφιά της ΔΕΝ ήταν τελικά φυσική. Φουσκωμένα χείλη, φτιαγμένα μάτια, και ένα γενικότερο ρετουσάρισμα, την ανεξαρτητοποιούσαν ολικά από την αμήχανη κοριτσίστικη περσόνα του παρελθόντος. Επιπρόσθετα, όχι ΔΕΝ ήταν μία «φτωχιά πλην τίμια» hipster με underground καταβολές όπως την ονειρευόταν αυτοί που την ονόμασαν διάδοχο της Nancy Sinatra, αλλά κόρη εκατομμυριούχου Αμερικανού Μεσίτη. Και κάτι ακόμα για το τέλος. Το χειρότερο από όλα. Στην πραγματικότητα, η Λάνα, ΔΕΝ διέθετε ΚΑΝ φωνή! Η παρθενική της εμφάνιση στο Saturday Night Live ήταν και το τελευταίο κομμάτι αυτού του απογοητευτικού για τους απανταχού ονειροπόλους, puzzle.

Η πλήρης Αλήθεια είναι ότι η εμφάνισή της στο SNL ήταν το λίγο το λιγότερο κωμικοτραγική. Η άπειρη Ελίζαμπεθ εμφανίστηκε εντελώς απροετοίμαστη και εμφανώς τρακαρισμένη. Δεν ήξερε πώς να κινήσει το σώμα της, τι να κάνει με τα χέρια της, ενώ ακόμα και τα χείλια της σχημάτιζαν μία απόκοσμη γκριμάτσα σε κάθε γύρισμα της φωνής της. Της φωνής της… Ναι, την ακούσαμε και αυτή για πρώτη φορά ζωντανά και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να πρωτοσχολιάσει κανείς. Τις απανωτές της εξόδους από το τέμπο και τον τόνο του τραγουδιού? Τα συνεχόμενα στοναρίσματα? Ή το γεγονός ότι τα όργανα φαινόταν σα να παίζουν όσο αργά μπορούσαν έτσι ώστε να μπορεί και να τους προλαβαίνει η εκτός τόπου και χρόνου αοιδός? Ειδικά μάλιστα μετά το πρώτο κουπλεδάκι, η Λάνα εμφανίστηκε σα να εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια, με τα τελευταία δύο λεπτά του τραγουδιού να είναι ο ορισμός του «The Awkward Moment” και την ίδια να μην πιάνει σχεδόν Νότα. Και φυσικά δε σχολιάζουμε καθόλου το τραγικό (στα όρια της λύπησης) encore της στην εκπομπή, όπου «εκτέλεσε» (κυριολεκτικά) το Blue Jeans όπου στην άτυχη και μάταιη προσπάθειά της να χαμηλώσει πολύ τη φωνή της για να πιάσει το σωστό τόνο, φτάνει στο σημείο να σου προκαλεί ένα νευρικό πικρό γέλιο.

Είναι όμως το άλμπουμ της τόσο «αίσχος» όσο όλοι «αυτοί οι κακοί κριτικοί» λένε?

Προφανώς και όχι. Το “Born to Die” κυλάει εξαιρετικά ευχάριστα, έχει άψογο ρυθμό και σίγουρα τα τραγούδια του δεν είναι για τα σκουπίδια. Προσωπικά, η καθολική αυτή αρνητική κριτική, μου κίνησε τόσο το ενδιαφέρον ώστε νομίζω ότι μέσα σε ένα μόλις μήνα το έχω ακούσει σχεδόν τις μισές φορές από όσες άκουσα πέρσι το άλμπουμ της Adele και της Tori Amos μαζί (τα ονόματα είναι τυχαία, μιας και προφανώς φωνητικά και όχι μόνο, απέχουν μίλια), άρα πάρα πολλές για να έχω ουσιαστική άποψη. Κρίνοντάς το μάλιστα με τον κανόνα των «Πρώτων Πέντε» (τραγουδιών) νομίζω ότι με ευκολία ξεπερνάει τα 3 αστεράκια και κινείται προς τα 4. “Born to Die”, “Off to the Races”, “Blue Jeans”, “Video Games” και «Diet Mtn Dew” συνθέτουν μία εκπληκτική εισαγωγή τραγουδιών σε ένα σίγουρα πιο φλύαρο άλμπουμ από όσο θα έπρεπε μιας και τα πολύ καλά με τα πολύ κακά τραγούδια του δίσκου τα χωρίζει χάος (και είναι 15 ζωή να χουν). Η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις είναι όλες άριστες, η «στουντιακή» της φωνή φαίνεται να έχει απίστευτη δύναμη και σταθερότητα και μπορεί πράγματι κάποιοι στίχοι να μην ταιριάζουν αισθητικά με την εκφορά των ηχοχρωμάτων της μιας και τα περισσότερα τραγούδια της μιλούν για την απώλεια ενώ η φωνή της είναι σίγουρα «όχι λυπημένη», παρόλα αυτά είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί το άλμπουμ «φόλα». Μάλιστα το 7^ο τραγούδι του cd, το Dark Paradise, νομίζω είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Και κάτι ακόμα. Ναι, είναι προφανές ότι το “Project Lana” πολυδιαφημίστηκε (ίσως και στο παράλογο όριο του «Μουσικού Μεσσία») παρόλα αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που η μουσική βιομηχανία κάνει κάτι τέτοιο. Και αλήθεια αν κάποιος ανατρέξει στο χρόνο, πόσα κομμάτια θα θυμηθεί από το πρώτο άλμπουμ της Madonna ή ακόμα και της Lady Gaga, της Adele. Θυμάται κανείς πόσα και ποια τραγούδια από τα debut album τους έμειναν στο χρόνο? H απάντηση είναι εύκολη. Aπό τη Madonna κρατήσαμε το Holiday, από τη Lady Gaga το Poker Face και το Paparazzi ενώ αν η Adele δεν είχε κάνει το «δεν ξέρεις κυριολεκτικά ποιο τραγούδι να διαλέξεις» 21 δε θα κρατούσαμε ούτε ένα, μιας και πέρασε αλλά τη μουσική βιομηχανία και ότι αυτή συνεπάγεται δεν την ακούμπησε. Προσοχή. Επαναλαμβάνω ότι τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα δε μπορώ KAN να συγκρίνω OYTE φωνητικά αλλά OYTE και σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας τα προαναφερθέντα ονόματα, τα βάζω όμως στην ίδια πρόταση, μιας και στη μάχη για τη Βασιλεία της Μουσικής, there can Only be One. Και με την έξοδο της Madonna να είναι προ των πυλών (αφού κοντεύει τα 160), τη Lady Gaga να παίζει την τρελή του χωριού, και την Adelίτσα να υποδύεται την αυθεντική ντροπαλή πλην στρουμπουλή χωριατοπούλα, η Lana συγκεντρώνει, ονομαστικά τουλάχιστον, τα προσόντα που απαιτούνται για να λάβει και αυτή κάποια στιγμή το χρίσμα της ως η επόμενη (?) στη λίστα της διαδοχής.

Προφανώς η πρώτη της προσπάθεια, μένει ημιτελής αφήνοντας πολλές υποσχέσεις αλλά και δημιουργώντας ορισμένα τεράστια αναπάντητα (προς το παρόν) ερωτηματικά. Θα καταφέρει η Λάνα να ξεπεράσει το άγχος της και να τραγουδήσει δύο τόνους πάνω από ότι τώρα? Θα μάθει να κινείται στο χώρο σαν ξωτικό και όχι σαν Κρητικός Στιβανάς Τσοπάνης? Θα σταματήσει να σουφρώνει τα χείλια της και να χαϊδεύει τα μαλλιά της με το παραμικρό? Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα μικρά quiz που θα χρειαστούν λίγο καιρό ακόμα μέχρι να απαντηθούν. Γιατί η ίδια, μπορεί μετά τις αρνητικές κριτικές να απειλεί (αλήθεια «ποιόν»?) ότι δε θα ξαναβγάλει άλμπουμ και θα παρατήσει τη μουσική, δε νομίζω όμως να έχουν την ίδια άποψη και τα μεγάλα κεφάλια του MTV και των Social Media που στο πρόσωπό της σίγουρα θα έχουν επενδύσει πολλά. Σίγουρα θα χρειαστεί να δουλέψει πολύ, δε χωράει η παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού. Γιατί αν σήμερα δε μπορεί να μπει στο ρυθμό του “Video Games” δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να υποστηρίξει σε live εμφάνιση τα εκπληκτικά vocals του «Οff to The Races” (και ιδού η τραγική απόδειξη, όπου σε live εμφάνισή της στο Manchester, το δολοφονεί εν ψυχρώ…)