Blogovision Θέσεις 40-21

Στη φετινή ψηφοφορία για το άλμπουμ της χρονιάς το κυρίαρχο κριτήριο επιλογής είναι βασισμένο στην αλάνθαστη και αψεγάδιαστη μέθοδο που πρώτος ο John Cusack ως Rob καθιέρωσε στο High Fidelity και ονομάζεται: «I m feeling kind of basic today. Top Five Side Ones Track Ones«. Και αυτό γιατί σπάνια (έως ποτέ!) ένα άλμπουμ που θα σε μαγνητίσει από το πρώτο του τραγούδι δεν θα καταφέρει να μπεί στην εικοσάδα σου. Και φέτος ήταν μία πολύ καλή (σε σύγκριση τουλάχιστον με την περσινή) χρονιά από «Side Ones Track Ones» (τα οποία θα τα δούμε βέβαια και ξεχωριστά σε δική τους λίστα!) που μας έδωσε και αρκετά (ας μην είμαστε και πλεονέκτες) εξαιρετικά άλμπουμ.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τους δίσκους (θά θελα…) που άγγιξαν την κορυφή αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στη βαθμολογούμενη εικοσάδα.

Διευκρινίζω ότι η σειρά είναι Αξιολογική και φυσικά

ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ τυχαία!

Ξεκινάμε.

Νο 40. Α Very She and Him Christmas

Πόσο πιό ταιριαστά θα μπορούσα να ξεκινήσω τις φετινές μου λίστες αν όχι με τη μπάντα που μου έδωσε το No1 για την περσινή χρονιά. Ναι το άλμπουμ των She and Him είναι ένας καθαρά Χριστουγεννιάτικος δίσκος με απαλές κιθάρες και γνωστές σε όλους μελωδίες παιγμένες λιτά στο πιάνο, παρόλα αυτά η φωνή της  Zooey Deschanel είναι για μένα αρκετή και ας απήγγειλε και συνταγές μαγειρικής στα Σουαχίλι. Εκτός λοιπόν από την παρουσία της που στόλισε τη φετινή μας τηλεοπτική χρονιά με το υπέροχο «New Girl» μας έδωσε παρέα με τον Mathew Ward και ένα καθαρόαιμο easylistening pop album ότι πρέπει για όσους ενδιαφέρονται να στολίσουν φέτος το Χριστουγεννιάτικό τους δέντρο με μελωδίες που θα τους κάνουν να χαμογελάνε διαρκώς. Ναι καλά καταλάβατε. Τη συγχώρεσα τη Summer. 500 Days ήταν αυτές βλέπεις… (Έξτρα bonus το blogpost του @_Lost_ για το διαβόητο παγκάκι της ταινίας εδώ)

Νο 39. Sucker Punch OST

Θεωρώ ότι η καλλιτεχνική συνέχεια για τον σκηνοθέτη Zack Snyder μετά τους 300 και το Watchmen δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή μιας και το πολυδιαφημισμένο του «Sucker Punch» σημάδεψε το δοκάρι, μή καταφέρνοντας να είναι κάτι παραπάνω από ένα χαοτικό videogame με γυναίκες από άλλο πλανήτη. Παρόλα αυτά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι κατάφερε και μας έδωσε ένα από τα πιό δυναμικά soundtracks του 2011. Oι διασκευές περιλαμβάνουν το υποβλητικό «Sweet Dreams» της Emily Browning, το κυριολεκτικά επικό «Army of Me» της Bjork (ναι θα την ξανασυναντήσουμε στις επόμενες θέσεις της φετινής #blogovision) που πρέπει να ‘ναι με σιγουριά στη λίστα με τα Top 25 Most Played του ipod μου, το τέλειο cover του «White Rabbit» των Jefferson Airplane και το μιξ των «I want it All» και «We will Rock You» των Queen. Ένα OST που κυριολεκτικά τα κάνει τα λεφτά του.

38. Björk Guðmundsdóttir «Biophilia»

Nα τη που φαγώθηκες και η Μπγιόρκ. Και ναι. Το παρατήρησα. Βρίσκεται εκτός 30άδας. Ομολογώ ότι εκτιμώ το ταλέντο και τη δημιουργικότητά της, αλλά το Biophilia δεν ήταν γραφτό να μπει στη βαθμολογούμενη εικοσάδα μου. Ίσως (για να μην πω σίγουρα) και η ίδια να μην το έγραψε για να ικανοποιήσει τα πλήθη, κάτι τέτοιο είμαι βέβαιος ότι δεν την απασχόλησε ποτέ. Και μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από το μοναδικό της «Volta» παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι φέτος κάπου το έχασε. Ωραίοι οι πειραματισμοί και οι νέοι ήχοι, ενδιαφέροντα τα πρωτοποριακά ακούσματα και τα όργανα που μπορεί να μην έχεις ξανασυναντήσει ποτέ στο διάβα σου, παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο δυσνόητο όσο και το app του Biophilia για το ipad. Όχι άσχημο. Απλά λίγο «too much». Οπότε Μπγιόρκ μου, από το έργο σου θα προτιμήσω να κρατήσω πάντα στη δισκοθήκη της καρδιά μου το πολυαγαπημένο μου «Debut» σου, των «Big Time Sensuality«, «Human Behaviour» και «Violently Happy» . Πίστεψέ με μου είναι αρκετό για να μου μείνεις αξέχαστη για μία ζωή.

Νο 37. Evanescence «Evanescence»

H Aμερικάνικη μπάντα επιστρέφει μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα με ένα άλμπουμ πιστό στους ήχους του group. Από τις πρώτες νότες του «What you Want» καταλαβαίνεις ότι «Evanescence are in Da House»,  με τη γνωστή δοκιμασμένη ηχητικ;h συνταγή με τις σκληρές κιθάρες και φυσικά τη χαρακτηριστική λυρική φωνάρα της Αmy Lee η οποία παραμένει στα επίπεδα που όλοι γνώρισαν και αγάπησαν στα δύο προηγούμενα «full of hits» άλμπουμ τους. Αν και ξέρεις λοιπόν εκ των προτέρων τί θα ακούσεις, τα τραγούδια στιχουργικά είναι εξαιρετικά αλλά το βασικό αρνητικό του δίσκου που δεν τον αφήνει να σκαρφαλώσει ψηλότερα, παραμένει το γεγονός ότι η φωνή της Amy (ευχόμαστε τουλάχιστον σε σένα να έχεις καλύτερη τύχη απ τη δικιά μας…) επισκιάζει τα πάντα στο πέρασμά της. Σίγουρα πάντως δεν θα το σταματήσεις στη μέση (όπως τόσα άλλα που θα δεις σε λίστες από την πρώτη Δεκέμβρη με μετά… #amentioto)

36. Pearl Jam 20.

Ένα Rockumentary πραγματικά υποδειγματικό. Γενικά νομίζω ότι για το μπάσιμό του συγκεκριμένου άλμπουμ στη λίστα μου φταίει η γενικότερη εμμονή μου από το γυμνάσιο με τη συγκεκριμένη μπάντα και το ότι δεν ξεπέρασα ποτέ το γεγονός ότι δεν ανέβηκα να τους δω στην Αθήνα επειδή όταν εκείνοι μου έκαναν τη χάρη και ήρθαν στην Ελλάδα, εγώ ήμουν «in a relationship» (#epic_fail και μάλιστα από τα λίγα, i know…). Επιστρέφοντας όμως στα του δίσκου, το 20 είναι μία διπλή συλλογή από Live εκτελέσεις ορισμένων από τα σημαντικότερα τραγούδια της Αμερικάνικης μπάντας συμπεριλαμβανομένων μεταξύ άλλων των Release, Alive, Garden, Why Go, Last Exit, Not for You και φυσικά την μοναδική εκτέλεση του Better Man όπου ολόκληρο το Μadison Square Garden το τραγουδάει κάνοντας τον Εddie να σταματήσει και να τους ακούσει συγκινημένος και σιωπηλός. Εντάξει, νομίζω εύκολα θα μπορούσα να το είχα βάλει στην πρώτη θέση της φετινής Blogovision! Ιn Eddie Vedder we Trust (θα τα πούμε στην εικοσάδα φίλε #spoiler_alert)

35. Red Hot Chilli Peppers «I m with You»

Aκόμα ένα συγκρότημα που επιστρέφει με δυναμισμό από το πολύ μακρινό παρελθόν. Γιατί για εμένα οι Red Hot Chilli Peppers έχουν να βγάλουν σοβαρό άλμπουμ από το 1991 και το μυθικό «Blood Sex Sugar Magik». Kαι Nαι, το ομολογώ, μου είχε λείψει η ξεχωριστή χροιά της φωνής του Kiedis. Και Ναί, άκουσα εξαιρετικά με ευχαρίστηση όλα τα καινούρια τους τραγούδια. Από την πρώτη στιγμή του «Monarchy of Roses» αλλά κυρίως από το χαρακτηριστικό μπάσο και τα τραγουδιστικά παιχνιδίσματα του «Factory of Faith» αισθάνεσαι λες και έχεις μπει σε χρονομηχανή και έχεις επιστρέψει στις μέρες όπου η οι Red Hot επικεντρωνόταν στην ουσία και όχι απλά στο θόρυβο των κυκλοφοριών της (συγνώμη κιόλας αλλά το πολυδιαφημισμένο τους «Stadium Arcadium» εμένα καθόλου δε μ άρεζε (αφού). Πολύ ξεχωριστό επίσης το «Police Station«. Mετά από πολύ καιρό, Job well done Guys.

34. Wolf Gang «Wolf Gang»

Ένα πολύ περίεργο ηχητικό μείγμα, κάτι ανάμεσα σε Alice in Chains και Cults οι Wolf Gang που ποτέ δεν είχα ξανακούσει έπεσαν φέτος στην αντίληψή μου. Δεν γνωρίζω πολλές πληροφορίες για το ποιός είναι ποιός, παρόλα αυτά όμως το ομώνυμο άλμπουμ τους είναι πολύ ενδιαφέρον και το άκουσα αρκετές φορές μέσα στη χρονιά που διανύσαμε. Και θεωρώ ότι με τραγούδια όπως το πραγματικά ξεχωριστό «The King and All of his Men» και το ταραντίνικο «Piece of You» στέκεται εκπληκτικά αλλά και με ιδιαίτερη ευκολία ανάμεσα στον ανταγωνισμό ο οποίος θεωρώ φέτος είναι ισχυρότερος από ότι την περσινή χρονιά. Αστείο επίσης το γεγονός ότι όταν πρωτοέψαξα για αυτούς στα ίντερνετς το πρώτο όνομα που μου εμφάνισε το γούγλη ήταν «Wolfgang Amadeus Mozart». Ναι. Δε με χάλασε!

33. Submarine OST

H πιό γλυκιά ταινία της χρονιάς, είχε σίγουρα το πιό bittersweet soundtrack από όλα. Έξι μόνο τραγούδια, όλα πρωτότυπα, αλλά ένα λιγότερο από το να γίνει eligible για την 20άδα. Τo OST του Submarine είναι το τελευταίο από όλα τα Albums που άκουσα το 2011 και θα φιγουράρουν στις φετινές μου μουσικές λίστες. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος ότι μέχρι να κλείσει ο χρόνος θα το ακούσω όσο κανένα άλλο. Οι λόγοι είναι απλοί και ακούνε στα ονόματα, «Stuck on the Puzzle«, «Glass in the Park«, «Hiding Tonight» και φυσικά το «Ιt’s Hard to Get Around the Wind» με τους στίχους του καρφωμένους στο μυαλό μου «It’s like you’re trying to get to heaven in a hurry, and the queue was shorter than you thought it would be and the doorman says, «you need to get a wristband». Looking for a new place to begin, feeling like it’s hard to understand, but as long as you still keep pepperin’ the pill you’ll find a way to spit it out, again, and even when you know the way it’s gonna blow, it’s hard to get around the wind.» Φοβερή δουλειά Alex Turner.

32. Lenny Kravitz “Black n White America”

Κάθε άλμπουμ του Μουσικού Ημίθεου Λέννυ είναι από μόνο του ένα γεγονός. Και για εμένα ειδικά που δεν μπορώ να βγάλω απ το μυαλό μου τη συναυλία του στη Μαλακάσα πριν λίγα χρόνια (όπου την επομένη είδα στο καπάκι και τους Iron Maiden) όπως και να το κάνουμε, το «Black n White America» ήταν ένα κυριολεκτικά «τίμιο» άλμπουμ μιάς και ο Κράβιτζ κάνει αυτό ακριβώς που μας έχει συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια. Οι γνωστές σε όλους μας funkiές του με την υποστήριξη της χαρακτηριστικής του φωνής σε συνδυασμό με τραγούδια όπως το «Come on and Get It» που παραπέμπουν αποκλειστικά σε αυτόν από τις πρώτες νότες που θα ακούσεις, τοποθετούν τη συγκεκριμένη του δουλειά ψηλά στην φετινή κατάταξη. Και αν δεν είχε μέσα και κάποια τραγούδια σαν το «Liquid Jesus» που οι στίχοι τους με έκαναν να γελάω (γιατί ρε ψηλέ, γιατί…) το άλμπουμ εύκολα θα μπορούσε να είχε μπει εικοσάδα. In the Eternal Line for another Live Performance of you Lenny!

31. The Vaccines «What did you Expect From the Vaccines?»

The Ramones are Back! Γελάς? Και όμως, αν ακούσεις τις πρώτες νότες του «Wreckin Bar» θα νομίζεις ότι η θρυλική μπάντα της «ψευδοοικογένειας» Ramone επέστρεψαν με διάθεση να κάψουν ενισχυτές once more. Με διθυραμβικές κριτικές από τα περισσότερα μουσικά sites της υφηλίου, και με τις πωλήσεις του debut album τους να αγγίζουν την κορυφή σε όλα τα ευρωπαικά μουσικά charts, οι Vaccines με κιθαριστικά reefs που ζαλίζουν και μουσική που προσωπικά μου θύμισε ενέργεια σχολικής μπάντας που παίζει στο υπόγειό της χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα, το «What did you Except From the Vaccines?» είναι η έκπληξη της χρονιάς και για μένα έχει βγάλει και ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, με κορυφαίο το «Α Lack of Understanding«. Και ποιός σου είπε εσένα ότι «School Days are Over»? H γοητεία τους και οι «Vaccines» are here to Stay!

30. Zola Jesus «Conatus»

Συγνώμη, αλλά σε μία χρονιά που κυριάρχησαν μουσικά οι γυναίκες τραγουδίστριες, δεν θα κατάφερνα με κανένα τρόπο να χωρέσω όλες τις σπουδαίες τους ερμηνείες στην εικοσάδα μου. Το «Conatus» είναι το τρίτο άλμπουμ της 21 Μαΐων (!) Zola Jesus την οποία ομολογώ ότι πρώτη φορά έμαθα από το blog του @ludens το ΠοΠοCulture, και το άκουσα με εξαιρετική ευχαρίστηση αν και θεώρησα λίγο ανεδαφικό το να είσαι 21 ετών και να έχεις δισκογραφία Ελληνίδας ποπ σταρ. Και όμως είχα άδικο. Ακούγοντας το σύνολο της δουλειάς της έφτασα στο συμπέρασμα ότι η μικρή είναι μία καλλιτέχνιδα που όμοιά της σπάνια συναντάει κανείς. Η βαριά και απόκοσμα μελωδική της φωνή παραπέμπει καρφί σε ερμηνείες επιπέδου P.J.Harvey και αν ο ήχος της ήταν κάπως λιγότερο experimental (και με κάπως λιγότερο echo που το δώσαμε και κατάλαβε στο Conatus…) σίγουρα θα μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλότερα στην τελική κατάταξη. Ξεχωρίζουν εύκολα, τα Vessel, In your Nature και φυσικά το πανέμορφο Avalanche.

29. Jeff Bridges «Jeff Bridges»

Στις 21/12/2010 ο @tgeorgakopoulos είχε τουητάρει «Απόδειξη ότι ο Τζεφ Μπρίτζες είναι καλύτερος από σένα #153: Το blog του«. Και αν τότε αυτό ήταν απλά μία ένδειξη, το μουσικό του ντεμπούτο είναι απλά η απόδειξη. Θα μου πεις «Μεροληπτείς πάλι». Και όμως. Η δισκογραφική δουλειά του «Βig The Dude Lebowsky» είναι μία από τις πλέον FeelGood παραγωγές της χρονιάς που μας πέρασε. Καθαρόαιμη country με την εμβληματική φωνή του μοναδικού ηθοποιού σλας τραγουδιστή σλας «βάζεις ότι θέλεις» που αν δε συμπαθείς, δε μπορεί παρά να είσαι «κακός άθρωπος», να χτίζει σταδιακά το απόλυτο OST του ipod ενός cowboy που βρίσκεται μόνος με το κοπάδι του στην άγρια Δύση με μοναδική παρέα του το άλογό του, το κοπάδι του με τα γελάδια και τη φύση. Γελάς το ξέρω! Θα το δεχτώ όμως. Από την άλλη, άκουσέ το μία φορά ολόκληρο και έλα να μου πεις ότι είχα άδικο. Και στην τελική, όπως και να το κάνεις, «The Dude» is Back! Aγαπημένο track ποιό άλλο από το «Everything but Love«. Υ.Γ. Το album ακούγεται εξαιρετικά και δίπλα στο κύμα, μην κολλήσεις στο σχόλιο με τα γελάδια.

28. Elbow «Build a Rocket Boys!»

Nαι, το δέχομαι. Δεν είμαι αντικειμενικός. Το «the Seldom seen Kid» είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ των τελευταίων δέκα χρόνων. Είναι από αυτούς τους δίσκους που έχεις στο φάκελο «Albums to Immediately Restore in the Case of a Sudden iphone Meltdown». Οπότε αντιμετώπισα την καινούρια δουλειά των Elbow με τις καλύτερες διαθέσεις. Και φυσικά ο Guy Garvey (είχα κολλήσει και δε θυμόμουνα το όνομά του, wikipedia να σε έχει ο Θεός καλά, και να δώσει και κάνα λαχείο στον founder σου να πάψουμε να βλέπουμε τη μάπα του παντού…) και η παρέα του μας αντάμειψαν και με το παραπάνω. Γνώριμοι indie ήχοι, εξαιρετικά καλογραμμένοι στίχοι, και ένα μοναδικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και στο shuffle να το ακούσεις, το «Build a Rocket Boys» φαίνεται να έχει πάντα μία σταθερή δομή και νοηματική συνέχεια. «Do they know those days are golden? Build a rocket boys!» Το ρεφρέν του Lippy Kids τα λέει όλα.

Νο 27. Radiohead «The King of Limbs»

Eντάξει έχω κάνει την αυτοκριτική μου και γνωρίζω ότι αν αυτή η λίστα πέσει ποτέ στα χέρια του φίλου μου του Μαραβέλιου, θα μου κόψει όχι την καλημέρα, αλλά ΚΑΙ την παροχή ρεύματος αλλά ΚΑΙ το δικαίωμα στο ελεύθερο ίντερνετ για τα επόμενα δέκα χρόνια. Και πιστέψτε με, με το που πρωτοκυκλοφόρησε το όγδοο άλμπουμ της κορυφαίας βρετανικής μπάντας που φυσικά και βρίσκεται στην κορυφή του τοπ 10 των συγκροτημάτων που θα έδινα τα πάντα για να τους δω live, είχα όλη την καλή διάθεση να το ακούσω ξανά και ξανά. Παρόλες όμως τις προσπάθειες, η πρώτη ακρόαση έκλεισε με μένα να στέκομαι σχεδόν παγωμένος πάνω από το Zeppelin κοιτώντας τον τοίχο με τη σκέψη «Τί έγινε ρε παιδιά, αυτό ήταν όλο?» και έμεινε ως το τέλος κυρίαρχη. Όχι, το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που προσδοκούσα όταν πρωτοπάτησα το play στο «Τhe King of Limbs». Ίσως γιατί από αυτούς περιμένω πάντα το απόλυτο δεκάρι και αυτοί μου έδωσαν μεν ένα εξαιρετικό live «From the Basement» αλλά στα τέλος της ημέρας έμεινα με την εντύπωση ότι ίσως και να παραήταν πειραματικό για τα γούστα μου. Ότι και να γίνει πάντως Τhom Yorke να ξέρεις θα ‘σαι στην καρδιά μου (και ευελπιστώ ότι η φετινή χρονιά της γενικής μας χρεωκοπίας θα είναι και αυτή που θα με αξιώσει και να σε δω ζωντανά!)

Νο 26 Lykke Li “Wounded Rhymes”

Η άγνωστη μέχρι φέτος Lykke άρτι αφιχθείσα από τη μακρινή Σουηδία, μας έδωσε το πλέον πολυπαιγμένο τραγούδι για τη φετινή χρονιά. Γιατί το μόνο πράγμα που μοιράστηκαν τη χρονιά που μας πέρασε (και αυτό με απόλυτη σιγουριά) άπαντες σε αυτή τη χώρα (για να μην πω ήπειρο…) είτε ήταν χίπστερ, είτε emo, είτε μεταλλάδες, είτε σκυλάδες, είτε κάργα αγανακτισμένοι, σίγουρα μα σίγουρα όλοι κάποια στιγμή θα σιγοψιθύρισαν το a a folloooooo, i follow you, deep sea baby (…?) i follow you! Eξαιρετική κυριολεκτικά παρουσία, με μία υπέροχη φωνή και ένα σφιχτοδεμένο δίσκο (όπως και το πρώτο της άλμπουμ «Youth Novels» του 2008), που ίσως να μην μπήκε στην τελική διαλογή για την κορυφή λόγω του μαζικού hype που ακολούθησε το τραγούδι που προωθήθηκε (όχι άδικα) από την εταιρία της. Και κάτι ακόμα πριν το τέλος. Φίλε ΜΗ γελιέσαι. Ότι και αν ακούσεις από την Lykke, «Υοu simply CANNOT follow Rivers (video εδώ)

25. Kate Bush «Words of Snow»

Η Kate Bush έβγαλε ένα φέτος ένα album το οποίο διαφημίστηκε όσο κανένα και αναμφισβήτητα θα μαζέψει πολλές ψήφους στη φετινή #blogovision. Παρόλα αυτά το «Words of Snow» πάσχει από μία σημαντική ασθένεια. Τα τρία πρώτα τραγούδια του album είναι Τραγικά! Και εννοείται θα διαβάσω με προσοχή τις κριτικές όσους το ψηφίσουν στην εικοσάδα τους, παρόλα αυτά θεωρώ ότι η συνολική διάρκεια των 34 λεπτών που κρατάνε τα (wait for it…) ΤΡΙΑ πρώτα κομμάτια αδικούν τα τέσσερα υπόλοιπα που είναι κυριολεκτικά ποιήματα. To «Wild Man» είναι ένα εξαιρετικό single που το ρεφραίν του παραπέμπει στις καλές μέρες του David Bowie που εύκολα θα μπορούσε να έχει συμμετοχή, και το ακούς με απίστευτη ευχαρίστηση (και εντελώς αδιαμαρτύρητα σε σχέση με τα τρία τραγούδια του δίσκου που προηγήθηκαν) στο repeat, ενώ οι στίχοι του «Snowed in on Wheeler Street» μπορούν εύκολα να το μετατρέψουν σε soundtrack των απανταχού ερωτευμένων με την εκπληκτική φωνή του Εlton John να κάνει το κομμάτι κυριολεκτικά μοναδικό. Λίγο πριν το τέλος η φωνή του Stephen Fry δίνει στο ομώνυμο «50 Words for Snow» μία ποιότητα στην οποία μπροστά δε μπορείς παρά να υποκλιθείς. Ίσως αν δεν είχε βγάλει δίσκο η Tori Amos και αν τα πρώτα τραγούδια του δίσκου είχαν μάξιμουμ τη μισή διάρκεια, να το είχα και πεντάδα.

24. Superheavy «Superheavy»

Οι Superheavy είναι ο ορισμός της μπάντας των Superstars και μας πρωτοσυστήθηκαν τον Ιούνιο του 2011. Μέλη τους, η υπέροχη Joss Stone του χιλιοακουσμένου Super Duper Love, ο Damian Marley γιός του ένδοξου Bob (καταραμένη οικογενειοκρατεία ούτε τη μουσική δεν αφήνεις ήσυχη), ο «δεν χωράνε λόγια» Dave Stewart ιδρυτής των Eurythmics και συνδημιουργός και συνερμηνευτής του μπουζουκοπόπ Leap of Faith της Annas Vissi, και φυσικά ποιός άλλος από την εμβληματική μορφή του Rock n Roll του 20ου αιώνα Mick Jagger (παραδέξου το ότι θα παλάβωνες αν τον άκουγες να κάνει feature σε Δέσποινα Βανδή!). Τα τραγούδια του άλμπουμ είναι ένας συνδυασμός reggae με μεγάλες δόσεις funk. Φυσικά και η φωνή του Μικ ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα και δίνει μία ιδιαίτερη ποιότητα στο άλμπουμ που σίγουρα δε σε κουράζει και αποτελεί μία decent επιλογή για το καλοκαιρινό σου playlist. Ίσως μπορούσε να μπεί και στην εικοσάδα. Τελικά όμως δεν τα κατάφερε.

23. Girls «Father Son Holy Ghost» 

To Pitchfork τους έδωσε ένα σπάνιο 9,3 που συζητήθηκε πολύ χαρακτηρίζοντάς τους «Best New Music» αλλά προφανώς μεροληπτεί υπέρ τους όπως εγώ για τους Elbow, τον Jeff Bridges και τους Pearl Jam. Και εξηγούμαι. Προσωπικά βρήκα το δεύτερο άλμπουμ της Αμερικάνικης «band of Two» διασκεδαστικό αλλά ένα βήμα πριν την εικοσάδα μου. Το μουσικό τους στυλ είναι ανάμεσα σε Vaccines και Beach Boys με τις μελωδίες τους να παραπέμπουν καρφί σε Pulp. Eχουν όμως ένα πολύ σημαντικό «ντεφό»: Δεν μου αρέσει καθόλου η φωνή του τραγουδιστή τους! Παρόλα αυτά μιλάμε πράγματι για έναν εξαιρετικό δίσκο όπου ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα τo Eπικό σχεδόν Hard Rock σλας Heavy Metal Die, και το μελωδικότατο Side A Track One «Ηoney Boney«. Σίγουρα περιμένουμε ακόμα πιό συναρπαστικές δουλειές στο μέλλον. Αν τώρα έπαιρναν και έναν τραγουδιστή, ακόμα καλύτερα (άσε που φέτος θα τους είχα δεκάδα!)

22. Drive OST

To soundtrack του Drive είναι για μένα ακριβώς ότι ήταν το περσινό μου Νο2 «Scott Pilgrim vs the World OST«. Είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο (σχεδόν…) από οποιονδήποτε άλλο, αλλά λόγω του ότι είναι compilation δεν βαθμολογείται στην ψηφοφορία για το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Μπορώ να πώ επίσης ότι είναι από τους ελάχιστους δίσκους της φετινής χρονιάς όπου ακούς τα τρία πρώτα του τραγούδια χωρίς να μπορείς εύκολα να πας στο τέταρτο μιάς και δεν τα χορταίνεις, πράγμα που στη φετινή μου εικοσάδα έχουν καταφέρει ακόμα τρία δισκάκια (το «Ποιά είναι αυτά» θα το αναλύσω από την 15η Δεκέμβρη και μετά). Ξεκινώντας από το «Nightcall» των «Kavinsky & Lovefoxxx» και συνεχίζοντας με τα «Under your Spell» των «Desire» και φυσικά το «A Real Hero» των «College» νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μία συλλογή που επικεντρωμένη στα ποιοτικά 80’s καταφέρνει να μαγνητίσει το ενδιαφέρον ακόμα και του πιό ουδέτερου ακροατή. Δεκάδες επαναλήψεις μέσα στο 2011. Στο Repeat ΚΑΙ το 2012…

21. Woodkid «Iron»

Aρκεί άραγε ένα και μόνο τραγούδι για να χαρακτηρίσει ένα album ως «Δίσκο της Χρονιάς». Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι «Αν αρκούσε, σίγουρα αυτό το τραγούδι θα ήταν το «Iron» του Woodkid». H πρώτη μου επαφή με το πραγματικά ΜΟΝΑΔΙΚΟ μέταλλο της φωνής του Yoann Lemoine (το Woodkid είναι το stagename του) έγινε μέσω ενός διαφημιστικού του Assasin’s Creed Revelation για το γνωστό παιχνίδι της σειράς και το κόλλημα ήταν άμεσο. Λίγο καιρό αργότερα ήρθε και το official video του τραγουδιού και τα πράγματα ήταν πλέον ξεκάθαρα. Ο Woodkid είναι σίγουρα μέσα στις 5 αποκαλύψεις για το 2011 και σίγουρα μία από τις πλεόν υποσχόμενες προσωπικότητες της μουσικής για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Αν και ακούγεται βαρύ θα το πω. In Woodkid we Trust. Υπερβολικά όψιμο νομίζεις? Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε θα ακούμε αυτό…

Καλή συνέχεια σε όλους και με καλή αρχή νά χουμε!