Λευτεριά στους Αγωνιστές Καπνιστές της Εθνικής Αντίστασης!

Ο φίλος μου ο Γιάννης έχει ένα μεζεδοπωλείο. Ο φίλος μου ο Γιάννης είναι μανιώδης καπνιστής τώρα και 15 ολόκληρα χρόνια. Και όμως ο φίλος μου ο Γιάννης στο μαγαζί του, το κάπνισμα το απαγορεύει. Και το  απαγορεύει πρώτα από όλους στον ίδιο του τον εαυτό.

Από την αρχή θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ανήκω στους πολέμιους του καπνού και του τσιγάρου αν και δεν καπνίζω. Όλοι μου οι φίλοι καπνίζουν αρειμανίως. Όλοι. Οπότε μετά από τόσα χρόνια έκθεσης, πλέον το έχω συνηθίσει. Επίσης δεν ανήκω στην κατηγορία των κολλημένων αντικαπνιστών. Στη ζωή μου έχω καπνίσει ίσα με… πέντε φορές! Μία φορά στο Ρέμο στη Θεσσαλονίκη όπου έκανα μισό πακέτο σε ένα βράδυ από το πουθενά και έφυγα λες και με είχε χτυπήσει λεωφορείο, δυό τρείς φορές ίσα ίσα για να σοκάρω τους φίλους μου όταν αυτοί έβαζαν στοίχημα ότι δε θα το έβαζα ποτέ στο στόμα μου και μία φορά σε μία βάφτιση, μπροστά στη μάνα μίας φίλης μου, η οποία φίλη μου λόγω της παρουσίας των γονιών της δεν είχε καπνίσει ούτε ένα και ήθελα να της μπώ στο μάτι!

Το ότι δεν καπνίζω βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν έχω υπάρξει παθητικός καπνιστής. Από τα 18 μου που τριγυρνάω σαν του παπά το σκύλο, στα μαγαζιά ανά τη χώρα, έχω καπνίσει όχι απλά πακέτα…  Κούτες ολόκληρες! Και δε διαμαρτυρήθηκα ποτέ. Δε βγήκα ποτέ στα δελτία ειδήσεων (ή ακόμα χειρότερα στην Τατιάνα…) να κλαψουρίσω σαν δωδεκάχρονο που του πήραν τη σοκολάτα του, όταν δε μπορούσα να αναπνεύσω σε μαγαζιά 50 τετραγωνικών όπου κάπνιζαν ταυτόχρονα 200 άτομα. Δεν αρθρογράφησα σε εφημερίδες και περιοδικά για να υποστηρίξω την «ιερότητα» της σημασίας του «αγώνα» μου όταν από τον πολύ καπνό κοκκίνιζαν τα μάτια μου και δε μπορούσα να δώ στα δέκα μέτρα. Δε γκρίνιαξα σαν την την τελευταία «κυράτσα» όταν τα ρούχα μου βρωμοκοπούσανε λες και μόλις είχα λάβει μέρος σε πυροσβεση φωτιάς στο Μυλοπόταμο. Δεν μάλωσα με όλο τον κόσμο στην προσπάθειά μου να πείσω ότι εγώ και μόνο εγώ αδικούμαι, όταν κάποιος κατα λάθος έκαψε το καλό μου το πουκάμισο ή έριξε στάχτη στο ποτό μου. Η μιλιά μου δεν ακούστηκε ποτέ. ΠΟΤΕ!

Κυρίως όμως δε διαμαρτυρήθηκα ποτέ (και το τονίζω ιδιαίτερα αυτό το ρημάδι το «ποτέ») για το ότι κανείς δε σεβόταν το γεγονός ότι εγώ δεν κάπνιζα. Κανείς δε με ρώτησε αν με ενοχλούν τα ντουμάνια από τα τσιγάρα του. Όλοι το θεωρούσαν «αυτονόητο δικαίωμά τους» να φυσάνε τον καπνό τους στη μούρη μου. Και φυσικά και εγώ από τη μεριά μου, θεωρώ αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τις έξεις του. Άλλοι το ρίχνουν στις σοκολάτες, άλλοι στο αλκοόλ, ακόμα περισσότεροι στο κάπνισμα. «Δικαίωμά τους» θα πώ. Πράγματι ζούμε σε Ελεύθερη χώρα δεν αντιλέγω.

«Αγάντα όμως Μανταλένα» γιατί έχω μία παρατήρηση να κάνω. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους που μας περιβάλουν. Το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι ο νόμος για το κάπνισμα, κρίνεται από το υπουργείο ανεφάρμοστος λόγω αντιδράσεων των καταστηματαρχών. Το χειρότερο είναι ότι δεν εφαρμόζεται με την απαράδεκτη δικαιολογία ότι «στερεί από τους καπνιστές, το δημοκρατικό (?) τους δικαίωμα στον καπνό!» Λοιπόν, για να ξεκαθαρίζουμε μια και καλή τα πράγματα. Το γεγονός ότι ζούμε στην Ελλάδα, το «Λίκνο της Δημοκρατίας» δε σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι να βγουμε στο δρόμο με ένα μυδράλιο και να ξεκινήσουμε να πυροβολούμε αμάχους. Σε ένα τέλειο κόσμο, τη δημοκρατία την επιβάλουν οι πολίτες με την κοινωνική τους συμπεριφορά και όχι η ύπαρξη νόμων αυτή καθαυτή. Αν εγώ σέβομαι τους συνανθρώπους μου, και το ίδιο ισχύει και από την πλευρά των συνανθρώπων μου προς εμένα, τότε η ύπαρξη νόμων είναι καθαρά τυπικής σημασίας. Οι νόμοι σε εκείνο το σημείο υπάρχουν για να ορίζουν (σε θεωρητικό μονάχα επίπεδο) τους κανόνες συμπεριφοράς και συμβίωσης των κοινωνιών.

Και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω προς τί η όλη φασαρία! Όταν πήγα στο Λονδίνο πρίν λίγους μήνες για να δω τους Muse στο Wembley (δε σας χάλασε καθόλου ομως!!!), βλέποντας τις παρέες έξω από τα μαγαζιά να καπνίζουν, ένιωσα ότι βρίσκομαι σε μία σύγχρονη πόλη η οποία ζεί και ανασαίνει σύμφωνα με τους πολίτες της. Ναι στο Λονδίνο, οι «άσχετοι» οι «κακομοίρηδες» οι «Αγγλάρες» ανασαίνουν. Δεν καπνίζουν στα μπαράκια (μέσα…), δεν καπνίζουν στα σινεμά (μέσα…), δεν καπνίζουν στο Μετρό (μέσα…). Καπνίζουν στους δρόμους και στα σπίτια τους (αν και πιστεύω ότι ούτε εκεί θα καπνίζουν μέσα αλλά θα βγαίνουν έξω..). Το ίδιο ισχύει και στη Ρώμη. Το ίδιο και στη Βαρκελώνη. Το ίδιο και στο Παρίσι. Το ίδιο και στη Νέα Υόρκη.

Ναι. Όλοι αυτοί οι «απολίτιστοι βάρβαροι», που όταν «εμείς οι Γαμάτοι οι Έλληνες» χτίζαμε Παρθενώνες και γράφαμε με τις ντουζίνες τις «Αρχαίες Τραγωδίες» αυτοί σκαρφαλώνανε στα δέντρα και συννενοούνταν με νοήματα, όλοι αυτοί που ανακάλυψαν τα αρώματα για να καλύψουν τη βρώμα του σώματός τους μιάς και δεν είχαν ούτε νερό να κάνουν μπάνιο (την ώρα που η Κνωσσός 2500 χρόνια πρίν είχε οργανωμένο δίκτυο αποχέτευσης…), όλοι αυτοί, δεν καπνίζουν. Όχι επειδή κάποιος τους το απαγορεύει, αλλά επειδή έχουν μάθει για να λειτουργήσει ομαλά μία κοινωνία είναι απαραίτητο να σέβεσαι τον διπλανό σου και να τηρείς κάποιους κανόνες. Δεν καπνίζουν λοιπόν, όχι επειδή το λέει κάποιος νόμος αλλά επειδή οι ίδιοι κρίνουν ότι αυτό είναι το σωστό. Δεν είναι Ασύδοτοι.

Και για να τα λέμε και όλα, εγώ το φίλο μου το Γιάννη «τον πάω με τα χίλια«. Γιατί μπορεί καθημερινά να του διαμαρτύρονται όλοι οι «Ελεύθεροι Αγωνιστές Καπνιστές» αυτός όμως επιμένει να τους εξηγεί ευγενικά ότι «το κάπνισμα απαγορεύεται«. Δεν το κάνει για το πρόστιμο. Ίσα ίσα, προσωπικά του έχω αναπτύξει πολλάκις τη θεωρία μου ότι ένα πρόστιμο, θα τον κάνει ήρωα και θα βοηθήσει στο μάρκετινγκ της επιχείρησης  αφού σίγουρα τα μέσα θα ενδιαφερθούν έντονα για έναν «φτωχό πλήν τίμιο καταστηματάρχη», που τον έγραψε η δημοτική αστυνομία για τον «κατάφωρα άδικο» νόμο περί καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Παρόλα αυτά ο ίδιος αντιστέκεται. Δέ βγάζει τασάκια στα τραπέζια. Έχει ένα μεγάλο έξω από το μαγαζί, στα σκαλάκια. Και προς μεγάλη μου χαρά, κάθε φορά που τον επισκέπτομαι, το καπνιστήριο είναι γεμάτο. Ο κόσμος δεν τον τιμωρεί για το ότι σέβεται έναν νόμο που δεν ψήφισε ο ίδιος, και με περισσή άνεση θα μπορούσε να αγνοήσει. Ο κόσμος το εκτιμάει και «δείχνει τον πολιτισμό του» (όπως ο ίδιος πάντα λέει χαμογελώντας…) βγαίνοντας στα σκαλάκια (όπου βέβαια συζητάει το «πόσο άδικος είναι ο νόμος«, αλλά αρχή είναι ακόμα, πού θα πάει, θα το ξεπεράσουν κάποια στιγμή και αυτό και θα βρουν νέα θεματολογία!)

Κανείς δεν έπαθε ποτέ κάτι επειδή πετάχτηκε πέντε λεπτά έξω για να καπνίσει. Μπορεί βέβαια να χάνει σε μερίδες φαγητού, μιάς και με το που θα σηκωθεί από το τραπέζι, εγώ που δεν καπνίζω θα φάω το «παιδάκι το σωστό, αυτό με το λιπάκι» όσο εκείνος αμέριμνος θα απολαμβάνει το τσιγαράκι του, αλλά στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Οπότε, φίλοι μου καπνιστές (για συντομία, όλοι οι φίλοι μου δηλαδή…) πάρτε το απόφαση. Σταματήστε τη γκρίνια (γκρίνια, γκρίνια ασταμάτητη γκρίνια…) και βγείτε επιτέλους ΟΞΩ! Έξω από το μαγαζιά σας παρακάλεσαν να βγαίνετε για πέντε λεπτά, δε σας απέλασαν κιόλας από τη χώρα με προορισμό το Γκουαντάναμο!

Και μακάρι τα προβλήματα «δημοκρατίας» στη ζωή όλων μας να είναι πάντα της τάξης της «Απαγόρευσης του καπνίσματος».

Υγεία σε όλους και καλή συνέχεια.