το Ντέρμπυ των «Αιώνια Αδικημένων ΠρασινοΚόκκινων Πρωταθλητών»

Με λένε Βασίλη. Είμαι 33 χρονών και υποστηρίζω την επαρχιακή ομάδα του ΟΦΗ. Ναι. Είμαι από τους «άτυχους». Είμαι από αυτούς όπου η ζωή δυστυχώς δεν έκανε «Πρωταθλητή». Γιατί από ότι έχω καταλάβει εδώ και λίγες μέρες, όταν μία ομάδα που υποστηρίζει κάποιος στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ (ακόμα και στο γυναικείο πόλο μη σου πω…) πάρει κάποιον τίτλο, τότε μαζί της γίνομαι «Πρωταθλητής» κι εγώ!

Οι Ολυμπιακοί καμαρώνουν τους 49 διαδοχικούς τους ποδοσφαιρικούς τίτλους στην Ελλάδα (ναι, τους άξιζαν όλους, να μη σου πω τους έκοψαν και 13-14 ακόμα…), οι Παναθηναικοί τους 84 διαδοχικούς τους τίτλους στο μπάσκετ σε Ελλάδα, Ευρώπη και τρεις ακόμη Γαλαξίες, οι Aεκτζήδες το πρωτάθλημα του (προδότη κατά τα άλλα) Μπάγεβιτς, οι Παοκτζήδες το πρωτάθλημα του 1985 που κέρδισαν απέναντι στο Αθηναικό κατεστημένο, ακόμα και οι Λαρισαίοι να μη σου πω, καμαρώνουν ακόμα το πρωτάθλημα του 1988 όντας η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα του Πρωτευουσιάνου Πρωταθλητή!

Δυστυχώς λοιπόν για μένα και την ομάδα μου, η ζωή αυτή δε μας πρόσφερε κάποιο ποδοσφαιρικό τίτλο. Πήραμε βέβαια ένα κύπελλο κάπου το 1987 νομίζω αλλά ήμουν 10 χρονών και δε θυμάμαι και πολλά. Από όταν όμως ξεκίνησα να θυμάμαι τον εαυτό μου σε παιχνίδια του ΟΦΗ, και ως (κάτι σαν) ισόβιος κάτοχος διαρκείας, οφείλω να πω ότι πάντα για όλους ήμουν «ο Ηρακλειώτης Φιλοπαναθηναικός Τσάτσος» αν και ο πατέρας μου εμένα είναι Ολυμπιακός και ανατράφηκα σαν γνήσιο Γαυρόπουλο! Παρόλα αυτά για όλη την Ελλάδα ήμουν διαχρονικά «Ο τσάτσος του Βαρδινογιάννη». Το αστείο ήταν ότι τα παιχνίδια με τον Παναθηναικό, ήταν πάντα τα πιό φανατισμένα της χρονιάς (για εμάς τους «τσάτσους»), αλλά σε ποιόν να το πεις και να σε πιστέψει…

Τί μου έχει προσφέρει λοιπόν το γήπεδο τόσα χρόνια? Ήττες. Και κάποιες νίκες βέβαια, αλλά κυρίως ήττες. Όχι με τη βαθμολογική σημασία της νίκης και της ήττας αυτή καθ αυτή αλλά από τα πράγματα που ουσιαστικά κέρδισα και έχασα ζώντας πάνω από 15 χρόνια τις Κυριακές μου στις κερκίδες. Η μόνη μου Νίκη είναι ότι εκεί πέρασα ορισμένες από τις πιό αστείες μέρες της ζωής μου. Εκεί στα καθίσματα του Γεντί Κουλέ. Ειλικρινά τα γέλια που έχω κάνει με τους φίλους μου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είτε χάναμε είτε κερδίζαμε. Γιατί έκανα φίλους στο γήπεδο. Πολλούς και καλούς. Και κάπου εδώ (ναι τόσο σύντομα…) τελειώνουν οι Νίκες και αρχίζουν οι Ήττες.

Ως φίλαθλος του ΟΦΗ έζησα αυτό που ζούνε οι Παναθηναικοί από χτές τόσες φορές που πλέον έχω χάσει το μέτρημα. Όχι δε μιλάω για την ήττα, ούτε για τη μη κατάκτηση τίτλων. Έζησα και κυρίως έμαθα να ζώ με τον τρόπο που κάποιοι επιβάλουν την προσβολή τη νοημοσύνη σου, διατάζοντάς σε μάλιστα να μάθεις ότι «έτσι είναι η ζωή και αν κάτι συνέβη, τί να κάνουμε, ο κανονισμός είναι πάντα με το δυνατό». Γιατί τους φίλους μου τους Παναθηναικούς, δεν τους πείραξε ότι το Σάββατο στο ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό ο διαιτητής τους ακύρωσε ένα κανονικό γκολ, ούτε ότι μέτρησε ένα άκυρο γκολ για τους αντιπάλους τους. Τους πειραξε το ότι κάποιος βάλθηκε να παίξει με τη νοημοσύνη τους και να τους κοροιδέψει μπροστά στα μάτια τους.

Ε λοιπόν μάθετε να ζείτε με αυτό, όπως έμαθα και εγώ να ζω βλέποντας την πλάτη σας και το κάτω μέρος των παπουτσιών σας όταν με πατάγατε για να σκαρφαλώσετε στην κορυφή. Γιατί αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στον Παναθηναικό το Σάββατο είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό που έκανε ο Παναθηναικός (και φυσικά και ο Ολυμπιακός…) στον ΟΦΗ (και φυσικά ΟΧΙ ΜΟΝΟ!) επί χρόνια που κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να ξεχνάνε! Εγώ βέβαια τους καταλαβαίνω ότι είναι άσχημο αυτό που έγινε και ότι δεν έπρεπε να τύχουν τέτοιας συμπεριφοράς, αλλά δεν είναι τίποτα. Θέλει βέβαια λίγο χρόνο αλλά ξεπερνιέται!

Κοντά 20 χρόνια στο Γεντί Κουλέ δε θυμάμαι ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΑΣΗ που να ευνοήθηκε η ομάδα μου σε ματς με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ή την ΑΕΚ! ΚΑΜΙΑ! Και όμως δεν έκανα κατάληψη σε κανένα δρόμο, δε έβγαλα τους παίχτες στα κανάλια, δεν ζήτησα να φύγει η ομάδα μου από τη Λίγκα. Κανένα κανάλι δεν φιλοξένησε την οργή και το θυμό μου. Το χειρότερο από όλα? Ήμουν τσάτσος! Ήμουν πουλημένος και προσκυνημένος, όχι επειδή συμμετείχα ως αμοιβόμενος παίχτης αλλά σαν απλός Φίλαθλος! Και για αυτό το λόγο ήμουν και ανυπόληπτος και δε μου έδινε σημασία κανείς. Υπερβολικό? Αν διαβάζεις αθλητικό τύπο, είναι ο πλέον διαδεδομένος αστικός μύθος: «Τσάτσος ΟΦΗτζής»!

Λοιπόν να σας πω κάτι? Δε με ενδιαφέρει πλέον. Εδώ και καιρό, πάω στο γήπεδο μόνο με τους φίλους μου και μόνο για να κάνω πλάκα. Δεν φωνάζω, δεν πορώνομαι, δε βγάζω το λαιμό μου. Περνάω την ώρα μου. Ναι, το ντέρμπυ το είδα. Τον Παναθηναικό δεν τον αδίκησαν. Του Παναθηναικού του πήραν το δίκιο και το πέρασαν στο Ξυλοκοπτικό που κάνει τα γερασμένα Έλατα, Ροκανίδι!Τον τσάκισαν. Απο εκεί και πέρα δεν είναι ανάγκη κανείς Τζόρβας και κανείς Καραγκούνης να βγαίνει και να φανατίζει τον κόσμο. Το πλεονέκτημα του Παναθηναικού και της κάθε «Μεγάλης» (μέχρι την επόμενη ευρωπαική πεντάρα) ομάδας, είναι έναντι της μικρής ότι ΈΧΕΙ ΒΗΜΑ στα Media. Και αν ήταν έξυπνοι δε θα έλεγαν τίποτα. Δε χρειάζεται. Όλος ο σοβαρός κόσμος είδε τι έγινε. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι προς τί ο οδυρμός και ο αλληλοσπαραγμός από τους φιλάθλους και τους οπαδούς? Αλήθεια αν ο Παναθηναικός πάρει το πρωτάθλημα, θα βάλει κάποιος από αυτούς έστω και ένα Ευρώ στην τσέπη του? Όχι. Απλά θα πάρουν ένα ακόμα τίτλο «Πρωταθλητή» στις πλάτες τους, μία ακόμα νίκη στο άδικο κατεστημένο που δεν τους έκανε πλούσιους και διάσημους, αλλά ήταν αρκετά τυχεροί που τους τα έφερε έτσι η μοίρα και τους έκανε «Πρωταθλητές» στο Εφηβικό Χόκευ επί Χόρτου (Παίδων…)!

Ξεκολλάτε. Το ποδόσφαιρο για εμάς που δεν παίζουμε είναι μέχρι να δούμε το φίλο μας που είναι με τη χαμένη ομάδα και να του βγάλουμε την πίστη στο δούλεμα. Α! Και να κεράσει και τα ποτά! Μέχρι εκεί. Αυστηρά! Από εκεί και πέρα, ξεπερνάμε το όριο και χάνουμε την ανθρώπινή μας φύση. Γινόμαστε ζώα που θέλουμε να κατασπαράξουμε το διπλανό μας λες και έχουμε προηγούμενα μαζί του από χτές. Εκτός και αν σας ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων που έφερναν σαν επιχείρημα τη «Φούστα» του Σισέ. Δε νομίζω να σας ενδιαφέρει. Όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν πλέον νομίζω.

Επίσης, θα ήθελα από τους φίλους μου Παναθηναικούς (Μπίνο και Κάουκα) αφού «κόπτονται» τόσο πολύ για το δίκιο, να μην πανηγύριζαν μόλις πριν κάποιες εβδομάδες το γκολ από τοάδικο-πέτσινο-αλήτικο πέναλτυ επί του Πανιωνίου. Και φυσικά θα ήθελα από τον Βύντρα που μίλησε για κλοπή, να μην αισθανθεί «μία αόρατη δύναμη» στην πλάτη του στο παιχνίδι με τον Άρη στο Χαριλάου όπου κέρδισε άδικο-πέτσινο-αλήτικο πέναλτι. Και φυσικά τον Καραγκούνη να πάψει να εξευτελίζει τη νοημοσύνη μου και να ξεκινήσει και να τρέχει στο γήπεδο και να μή συμπεριφέρεται ώς «Συγχρονος Γκρινιάρης Ποδοσφαιρικός Σαλίγκαρος». Ειλικρινά με έχει Κουράσει και προσβάλει και τον εαυτό του.

Απο εκεί και πέρα για τους φίλους μου τους Ολυμπιακούς (Μανιαδικουλίνι, Κούνελο και Φαρσάρης-Γουστάρεις), χαίρομαι γιατί κανείς δεν πανηγύρισε αυτή την κάλπικη «Νίκη» που αμαύρωσε ένα δίκαιο πρωτάθλημα. Χαίρομαι γιατί κατάλαβα ότι τέτοιες νίκες δεν τις θέλουν. Αυτό που δεν κατάλαβαν αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο «για να πάρουν ένα σουβενίρ» (όπως για παράδειγμα το «Σκάλπ του Τζιμπρίλ»), είναι ότι πλέον αυτές τις «Νίκες» δεν τις θέλει κανείς. Κούρασαν. Κούρασαν και οι τσάμπα τίτλοι, και οι τσάμπα πρωταθλητές και κυρίως οι τσάμπα μάγκες. Αυτά τα πρεζάκια που την έπεσαν τις προάλλες στο Σισέ, αν τα πετυχαινε ο Τζιμπρίλαρος στο δρόμο μοναχά τους κ του έκαναν τσαμπουκά θα τα έκανε φέτες και θα τα πέρναγε στη μηχανή του κιμά. Στο ένας προς έναν. Και όχι στο «Όλοι μαζί και μόνος σου».

Κλείνοντας μία κουβέντα για τον Τοροσίδη ο οποίος χτες με ανακοίνωσή του ζήτησε συγνώμη από τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Κύριε Τοροσίδη.

Η συγνώμη που οφείλετε ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ απέναντι στον φίλαθλο κόσμο του Ολυμπιακού αλλά και έναντι όλων των Ελλήνων Φιλάθλων, και αν όχι όλων, τουλάχιστον εκείνων που αύριο μεθαύριο θα έρθουν να σας καμαρώσουν να φοράτε τη φανέλα με το Εθνόσημο. Τότε που θα σας ρίχνουν τις γιούχες και τα πουστρουλούκια και οι «Προστάτες σας Δημοσιογράφοι» θα μιλάνε για «χουλιγκάνους» που μπερδεύουν τις Εθνικές Ομάδες με τα Οπαδικά του αισθήματα. Αν πάλι δε θέλετε να ζητήσετε ΟΥΤΕ σε αυτούς συγνώμη, να προσέχετε γιατί αύριο μπορεί να σας αναγκάσει η συνείδησή σας να ζητήσετε συγνώμη από τη μάνα κανενός παιδιού που θα το έχουν μαχαιρώσει, επειδή εκείνο το Σαββατόβραδο στο Καραισκάκη, αποφασίσατε ότι ήταν ώρα να ξεκινήσετε τις κουτουλιές και τις κλωτσιές με το Λέτο και το Νίνη, οι οποίοι από τη μεριά τους προσεβλήθησαν τόσο πολύ που μετά που ανέβηκαν στο πουλμαν, ξανακατέβηκαν (!) και ήρθαν να σας ζητήσουν το λόγο (λες και δεν πίνετε καφέ παρέα όταν σβήσουν τα φώτα…)!

Και αν για τις γιούχες αδιαφορείτε, δε μπορεί, αυτό για τα παιδάκια που ζουν την επανάσταση της εφηβείας τους, θα πρέπει να το έχετε στο βάθος του μυαλού σας αν θέλετε να λέγεστε Αρχηγός του Ολυμπιακού.

Σας κούρασα, ζητώ συγνώμη ειλικρινά. (η φωτό είναι ένα καταπληκτικό μοντάζ από το ΚΟΥΡΚΟΥΤΙ και εδώ το πλήρες λινκ)

Καλή συνέχεια, Υγεία και από ένα πρωτάθλημα (έτσι για να υπάρχει…) σε όλους.