Τρεις μέρες στην Επανάσταση.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 28 Μαίου 2011, τρείς μόλις μέρες μετά την πρώτη συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» αλλά δεν το είχα δημοσιεύσει. Τα συμπεράσματα πολλά. Δυστυχώς 30 μέρες, 1000 τραυματίες και 10.000 εκτοξεύσεις μαρμάρων αργότερα, διαπιστώνω με λύπη ότι σε πολλά έπεσα μέσα. Γιά να δούμε όμως τί ακριβώς συνέβαινε τότε:

«Δε μπορεί θα το έχεις ακούσει κ συ. Εδώ και τρεις μέρες, στις μεγάλες πλατείες κάθε πόλης, έχει κάνει την εμφάνισή της μία νέα κίνηση πολιτών. Κάποιοι το ονόμασαν «Αντιγραφή της Ισπανικής κίνησης των Ιndignados της πλατείας Πουέρτα Ντελ Σολ», κάποιοι το ονόμασαν «Εκκλησία των Πολιτών» κάποιοι απλά «Επανάσταση». Θες από περιέργεια, θες από την προσδοκία για ένα νέο ξεκίνημα βρέθηκα εκεί από την πρώτη μέρα της κίνησης και οφείλω να ομολογήσω ότι τα συμπεράσματα που έβγαλα μέσα σε αυτό το βραχύ διάστημα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα.

Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις στην πλατεία είναι ότι ο κόσμος είναι παγωμένος. Οι άνθρωποι είναι εμφανώς προβληματισμένοι και φοβισμένοι. Υπάρχει κόσμος, αλλά δυστυχώς όχι ο κόσμος που περίμενα ότι θα συναντούσα, ιδιαίτερα την πρώτη μέρα όπου η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε. Τη δεύτερη μέρα ο κόσμος ήταν σαφώς λιγότερος, χτες ήταν τόσο αραιός που αν κάποιος πέρνούσε από την πλατεία θα νόμιζε ότι ήταν σε εξέλιξη κάποια συναυλία τοπικού συγκροτήματος και είχαν μαζευτεί κάποιοι περίεργοι να πάρουν κλίμα. Δυστυχώς όλοι είναι απογοητευμένοι, σχεδόν ξενερωμένοι. Όχι μόνο με τα κόμματα και τους πολιτικούς, αλλά θεωρώ πλέον και με τους ίδιους τους τους εαυτούς. Και ειλικρινά λυπάμαι, αλλά αυτό που είδα (ιδιαίτερα χτες) δεν είναι αυτό που με αγωνία περιμένει όλος ο κόσμος. Όχι, αυτό που βιώνω αποσπασματικά εδώ και κάνα τριήμερο μέσα από τα κάθε είδους social media δεν είναι η πολυαναμενόμενη «νέα αρχή». Είναι προφανώς μία εξαιρετικά σπουδαία όσο και γενναία κίνηση η οποία κρατιέται στη ζωή κυρίως από τους νέους, αλλά δεν είναι το μεγάλο μπαμ. Είναι απλά η αρχή. Και αυτό είναι κ λογικό. Δεν ξέρω καμία επανάσταση να ξεκίνησε ποτέ με ραντεβού. Στο Woodstock οι νέοι παρευρέθηκαν σε μία συναυλία που ούτε οι ίδιοι οι διοργανωτές δεν πίστευαν ποτέ ότι θα συγκεντρώσει τόσο κόσμο. Το ίδιο και ο Μάης του 68 όπου τα πάντα ξεκίνησαν όταν σε κάποιο πανεπιστήμιο αποφασίστηκε να γίνει διαχωρισμός των ανδρικών κοιτώνων από τους γυναικείους. Το ίδιο και στο Πολυτεχνείο όπου οι νέοι ενστικτωδώς μαζεύτηκαν αντιδρώντας σε μία ζωή και ένα πολιτικό σκηνικό όπου οι ίδιοι δεν ήθελαν να ζήσουν. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένα διαρκές φυτίλι το οποίο δυστυχώς ακόμα δεν έχει πυροδοτήσει τις συνειδήσεις των πολιτών. Το ραντεβού των Ελλήνων στις μεγάλες πλατείες είναι σπρώξιμο στην πλάτη από κάποιους νέους ανθρώπους οι οποίοι με ενθουσιασμό προτρέπουν τους πάντες να κατέβουν να βοηθήσουν αλλά δυστυχώς… ΔΕΝ. Για κάποιο αδιευκρίνηστο για μένα λόγο, ο κόσμος φαίνεται να γυρίζει την πλάτη στη συγκεκριμένη κίνηση. Και επειδή επανάσταση με το στανιό, δεν έκανε ποτέ κανείς, η κίνηση αυτή στο αποτέλεσμά της θα αποτύχει.

Σίγουρα όμως δε φαίνεται να αποτυγχάνει στην ουσία της. Παρά τις προφανείς τεράστιες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων, διαμορφώνεται και ένας ιδεολογικός πυρήνας, που αν και ακόμα είναι σε στάδιο νεογνού, δε μπορείς να τον αγνοήσεις. Ακούγονται νέες ιδέες, πέφτουν στο τραπέζι διαρκώς νέες προτάσεις, άλλες ρηξικέλευθες, άλλες ακραίες, άλλες βαρετές και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενες, παρά ταύτα πάντως ακούγονται διαφορετικές φωνές. Βέβαια υπάρχει και αγεφύρωτα προβλήματα. Το λόγο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν τον παίρνουν αυτοί που βλέπεις στις ταινίες και δακρύζεις, δηλαδή χαριτωμένοι φρασκοχτενισμένοι χιπστερ με λουλούδια στα χέρια, πανέμορφες κομμουνίστριες με πολύχρωμα ταγάρια ή μετανοημένοι πρασινομπλέ γιάπηδες που κατάλαβαν τα λάθη τους και θέλουν να επανορθώσουν. Το λόγο τον παίρνουν όλοι. Και αυτό δεν είναι πάντα καλό. Βέβαια το δικαίωμα στην άποψη το έχουν όλοι, την παιδεία όμως να δομήσουν μία λογική και συναφή με την πραγματικότητα συλλογιστική πορεία δεν την έχουν όλοι. Έτσι το λόγο παίρνουν διαρκώς οι ίδιοι και οι ίδιοι. Φοιτητές με σακίδια στην πλάτη που ουρλιάζουν στα μικρόφωνα για τα κακά αφεντικά, άνθρωποι που προετοιμάζουν κείμενα από το σπίτι τους και μιλάνε λες και έχουν ξεπατικώσει τις ομιλίες τους από τις μεγάλες μπαλκονάτες στιγμές του παρελθόντος, ρομαντικοί επίδοιξοι αποτυχημένοι ποιητές, δασκάλες που δεν τις φτάνουν οι ώρες που διδάσκουν στο σχολείο και βρίσκουν την ευκαιρία να μάθουν την αλήθεια σε όλους εμάς τους άχρηστους που δεν ξέρουμε το σωστό και το λάθος, χρυσαυγίτες που ζητάνε το θάνατο των Περσών (#true story!), συνδικαλιστές που δεν κατάφεραν ποτέ να εκλεγούν σε κανένα διοικητικό συμβούλιο του κλάδου τους, και πολλοί πολλοί άλλοι.

Προσωπικά βρήκα αλήθεια σε πολλά από αυτά που ακούω τρεις μέρες τώρα. Και προφανώς βρήκα και πολλές υπερβολές. Και δυστυχώς βρήκα και κάτι που μισώ. Πολύ μα πάρα πολύ λαικισμό. Όλοι ήξεραν την αλήθεια τόσα χρόνια αλλά κανείς δεν την έλεγε. Την προηγούμενη Τετάρτη ήρθε η ώρα της διδαχής. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ο φανατισμός. Προφανώς και η συγκέντρωση καπελώνεται από πολλούς. Τα πογκρόμ είναι συγκεκριμένα και με σοφία τοποθετημένα γύρω από την πλατεία. Κανείς δεν τολμάει να τα αγγίξει, ο οποιοσδήποτε υποστηρίξει κάτι το διαφορετικό βρίσκεται στις διαθέσεις (και χτες μάλιστα στα χέρια) του όχλου. Του όχλου που τόσα χρόνια έμαθε ότι αν φωνάζει και χειρονομεί περισσότερο και εντονότερα από τον άλλο, έχει δίκιο και λέει περισσότερη αλήθεια. Αν και από ότι κατάλαβα κανείς δεν ψάχνει την αλήθεια. Την αλήθεια την ξέρουν όλοι αυτοί. Ποιά είναι? Μα πολύ απλά: για ότι και αν συμβαίνει ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Αυτοί έπεσαν θύματα. Της καλής τους της καρδιάς και του κακεντρεχούς και εμετικού συστήματος.

Προσωπικά δεν έχω πάρει το μικρόφωνο να μιλήσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Δεν ξέρω τι να πω. Δυστυχώς δεν είμαι τόσο έξυπνος όσο όλους αυτούς που με απίστευτο πλήθος λεπτομεριών ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Παρόλα αυτά, κλείνοντας θέλω σε αναφερθώ σε κάτι που συνέβη εχτές και με ταρακούνησε. Την ομοιογένεια των ομιλιών για το πόσο πολύ φταίνει οι άλλοι, διέκοψε μία νεανική φωνή. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι συμβαίνει μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ένας μπόμπιρας, ήταν δεν ήταν δέκα χρονών είχε τσακώσει το μικρόφωνο. Στο τρεμάμενο από το άγχος χέρι του κρατούσε ένα χαρτί που είχε γράψει καμιά εκατοστή λέξεις. Το παιδάκι δεν ανέφερε τη λέξη «πολιτικοί». Δε ζήτησε «να γυρίσουν τα κλεμμένα πίσω». Δεν ούρλιαξε με αυταπάρνηση αρνούμενο ότι «μαζί τα φάγαμε». Το παιδάκι είπε απλά ότι «φοβάται για το αύριο». Δεν άκουγα καλά τί άλλο έλεγε γιατί η φωνή του έτρεμε και καλυπτόταν συνεχώς από χειροκροτήματα, αλλά το φοβάμαι το άκουσα. Και ναι, τότε ήθελα να πάρω το μικρόφωνο και να μιλήσω σε αυτόν και να του πω: «Μικρέ, λυπάμαι πολύ που φοβάσαι, αλλά η ευθύνη είναι όλη δικιά μου και σου ζητάω συγνώμη, αν αυτό σημαίνει κάτι για σένα». Και επειδή δεν ξέρω τί μπορώ να κάνω για να πιστέψει πόσο πολύ λυπάμαι, για αυτό ΚΑΙ σήμερα ΚΑΙ αύριο ΚΑΙ όποτε πραγματικά χρειαστεί θα είμαι στην Πλατεία.»

Kλείνοντας, να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο παιδάκι, ανέβαινε επί μία εβδομάδα στο βήμα, κάθε μέρα με διαφορετικό χαρτί. Στο τέλος ζήτησε κρεμάλες. Παλαμάκια…